girmeme yaklaşık 2 ay kalan yaş, 20 lerin başlarında bi yazı okumuştum insan beyni gelişimini 25 yaşında tamamlar gibi bir şeydi ne alakası var ben daha değişmem demiştim içimden, gerçekten öyleymiş 5 sene önceki benle aramda o kadar fark var ki, şuan karşımda olsa onunla konuşacak konu bile bulamam sanırım.
hayatımın dönüm noktasına gelmiş gibiyim. uğrunda 6 senedir çabaladığım şeyi elde edemedim. son 4 yılım heba oldu kayıp. lanet okuyorum keşke o üniversite seçimlerinde istediğim bölüm değil de daha az istediğim bir sonraki sıra tutsaydı diye. en azından kendimi kurtarma şansım olurdu. en azından saçma sapan sebeplerle hayallerimden uzaklaştırılmaz saçma sapan insanlarla muhattap olmaz ve psikolojim tepelenmezdi. hiçbir şeyi düzeltemeyeceğim gibime geliyor. koca evrende savruluyorum ve bu bir tek bana mı bu yaşta oluyor bilmiyorum.
evlenmekten korkuyorum. çocukluktan çıkamadım daha geçen ay 12 yaşındaymışım gibime geliyor halen büyüyemiyorum sorunu çözemiyorum. aileme kendimi yük gibi görüyorum. hayatları benim yüzünden mahvolmuş gibime geliyor.
Dün bir yaşımı daha geride bıraktım sözlük. Küçükken o ‘çoook büyük’ dediğim yaşlara geldim. içimdeki ben için hala ‘çoook büyük’ ama gelin görün ki kimliğim için ‘valla aşağısı kurtarmaz bacım’.
Bu yaşı alınca minyatürlerimden birine ‘araba kullanmamı ister miydin?’ dedim de... ‘Beni lunaparka götürüp roller coster’a bindireceksen olur’ dedi. Sıpaya bak ya... büyüyen ben, ekmeğini yemeye çalışan o.
çok önceden kendime milat olarak belirlediğim yaştır. o zamana kadar çırpınmaya devam ama az kaldı, 25 olduktan sonra elveda hayalcilik, merhaba realizm...
