okul biter; iş yoktur; işin ilginç yanı ne istediğini de bilmiyorsundur. kısacası hedef de yoktur. boş boş yaşarsın. etrafındakiler birer birer iyi işlere girer, birer birer nişanlanır evlenirler. sen hala "ben ne istiyorum acaba?" diye düşünür durursun...
20 den uzaklaşıp 30 yaklaşma durumundan olsa gerek bu sendrom. Hazır 30 a geleceksin zaten yasa 20 lı yaşlarını ne sendromu. Sendrom sendrom hayatı yasayamayacagız ömüre dert biçmeyin yahu.
hayatı akışına bırakmak lazım...
benim yaş 23 size şunu söyleyebilirim:
gelecek değişkendir,
uzun planlar anlamsızdır,
evham yapmaya gerek yoktur.
sadece dua edip beklemek gerekmektedir.
insanin hangi organindan, ne sendrom uyduracağını bilememe sorunsalıdır.
insan psikolojisini bozmak için, tdk'ya alınmış sözcüktür sendrom.
bu tür şeyleri kafamıza takmayalım. her yaşın ayrı güzelliği var güzel kardeşlerim. 25 güzeldir. 26-30 arası aynıdır, çok monotondur. 30 candır. 90'da zaten önceki yaşları unutursun. sendrom falan kalmaz.
yaşları özel kılmak için uydurulmuş sendromlardan birisi . zaten bu hayatta herkes her durumdan bir dram çıkarma ve bu dramla övünme gayretinde . deprem başlığında acı yarıştıran salaklar bunun en büyük göstergesi . 25. yaşıma 1 - 2 ay kala ben bunu söylerim .
gördüğüm,geçirdiğim en kötü sendrom.
20'lerin yarısını bitirmiş olmanın ve 30'lara ramak kalmasının verdiği his sanırım.
bu yaşıma kadar ne yaptım, hayatım ne durumda, kime ne kadar faydalı oldum, kendime ne kadar faydalı oldum, kaç kitap okudum, kaç yer gördüm, kaç insan tanıdım sorgulamalarının bütünüdür ve sanki yolun yarısına gelmiş gibi hissedersiniz.
ama hiç kasmayın, çünkü dünyanın en başarılı, en sevgi dolu insanı bile olsanız bu hisleri bir yaşta yaşayacaksınız. bunun yalnızca sendrom olduğunu unutmayın.
büyük ihtimalle ömrü yarıladığını gün yüzüne çıkaran sendromdur. artık ne küçüksün, ne yaşlandın; sadece biraz gençsin. ama bu gençlikteki son demlerin. iş hayatına atıldın veya 1-2 seneye atılacaksın, para kazanma derdi, biraz düzgün yaşayabilme isteği, ailenin dayattığı evlilik zorunluluğu hissedilmesi derken bi bakacaksın 30 yaş sendromu, 40 yaş sendromu birbirini izlemiş.
bu yaşa kadar özgürlüğünü yaşayabildiğin kadar yaşadın, yaşadın. yoksa aile ve toplum seni mevcut sisteme adapte ederek bu yaştan sonra beklentilerini arttırıyor. karşılık vereyim derken, bi bakmışsın hık hık.
20 den sonra iki yılda bir yaş attığım için, girmeme iki sene daha olduğunu düşündüğüm sendrom.
şimdi en son iki sene önce 22 isem bu demek oluyor ki bu sene 23 üm. ..ımm acaba geçen sene mi 23 tüm? yoksa hala 22 miyim? bi dakikaa o zaman bu hesaba göre 24 olamalıyım ama 25 den gün de alıyor olabilirim emin değilim?
en iyisi iki sene daha bekliyim sendrom için, aceleye gerek yok.
henüz girmediğim sendrom. 80 bile olsam yaş sendromlarına girmeyeceğim çünkü yaşamak çok güzel. kıymetini bilin. insan yaşadıkça olgunlaşır ve ruhu güzelleşir. bakmayı bilirseniz bedeni de güzelleşir...
çocukken duyardım yada bi yerlerden okurdum. bazı tarihi karakterler, babam, çevremde ki insanlar çoğu 25 yaşında hayatını düzene koymuş, çalıştığı şirkette yerini kısmen sağlamlaştırmış, evlenmiş insanlardı. bundan mıdır bilmem hep 25 yaşına gelince bir işe gireceğim, evleneceğim, beni kapıda güler yüzle karşılayan sempatik bir eşim olacağı sanısındaydım.
şimdi bakıyorum yaşım çeyrek asır 'yazıyla yirmibeş' olmuş, ne düzgün bir iş var, ne evlilik, ne evlenebileceğim birisi... askerlik şu köşede el sallıyor. görüyorum ki, bu yaşa kadar öngörebildiğim tek şey hayatta kalmak olmuş. bu kadar mı fiyasko olursun be hayat?
''insanların beşin katı yaşlarda pskolojik sorunlar yaşadığını'' söyler yalom, haklı. geç kalmışlık hissi en derini. etrafında işe giren yaşıtlarım, nişanlanmış 2-3 arkadaşımın varlığında beynimin derinliklerinde benliğim sürünüyor. özel sektör ''askerlik'' diyor, kpss bikaç puanla teğet geçiyor beni, eski çalıştığım şirketi hatırlamak ahhh... o şirkette geçirdiğim günlerimi düşündükçe hapisaneden henüz çıkmış insanın bir suça bulaşma korkusu kaplıyor içimi, mideme kasılmalar giriyor. ''kendini geliştirmek'' diyor bir amca. ''ben 2,5 senedir hergün 50-60 sayfa kitap okuyorum, elektronikte zaten kötü değilim'' demek geliyor içimden, susuyorum. anlıyorum ki medeniyet yalandan diyarının vaadler tepesinde ki salıncağında sallanıyor. bu yüzden arada yakınmış, gerçekleşebilecekmiş gibi gözüküyor vaadler, arada uzaklaşıyor...
geçen bizim memlekette(elbistan)benden küçük birisinin kız kaçırdığını duydum. 2 senelik mezunu 21 yaşında bi gençti. ''nasıl lan'' dedim, bu adam ''1-2 seneye işe de girer 23 yaşında düzenini kurmuş olur, benim hayallerimden 2 sene erken...''
hata ettim, fark ediyorum şimdilerde. o kızı kaçırdı bense hayatı, lakin bahtsızmışım ki hayat suratını ekşiten adi bir şırpıntı çıktı.
iyi bir kalçanın iyi bir kafadan daha fazla önemsendiği bir memlekette kendini geliştirme yalanı, üniversite okumak safsatası hayaller mendireğime gümbür gümbür top yağdırıyor, benim ömür dediğim gemim peyderpey suya gömülüyor.
izliyorum.
not: inşallah açılacak bahtım bu atamada.
not2: atandım lan!! bu yazıyı girdikten 1 gün sonra atamam manidar bir zamanlamayla gerçekleşti :)
