insanın hayatındaki ilk sendrom olsa gerek. 20 yaş sendromundayım diyen birisi 35-40 gibi çileden, depresyondan ölür herhalde. diğerlerine göre hafif olan bir sendromdur. bunda hala 20 li yaşları henz ortalamış olmanın verdiği rahatlık etkilidir. bu sendromu sırasıyla 30 yaş sendromu (eyvah yaşlandım), 35 yaş sendromu (etti yolun yarısı) ve 40 yaş sendromu (amca-hala oldum lan resmen)izler. bir de hiç sendrom yaşamadan güle ağlaya yaşlananlar vardır ki tadından yenmez.
yaşın ilerlemesine rağmen kendini hala liseden yeni mevzun gibi hissettirip çıkmaza sürükleyen durum. bir yandan sorumluluklar, ne oldum ne olacamlar, bir yandan hoppidi hoppidi bir ruh hali tripleri, kazık kadar oldun be napıyosun bu yaşında gibi diyalogların arasında ezilme. hay yaşıma, ilerleyecek yaşlarıma..
arkadaşların mezun olup işe girdiğini, bir kısmının nişanlandığını hatta evlenip çoluk çocuğa karıştığını kısaca hayatlarını düzene soktuğunu görüp hala bir baltaya sap olmadağınızla yüzleşiyor oluşunuzdur. okul bitmek üzeredir. bitsin istersiniz ama bitince de ne yapacağınız belli değildir. askere mi gideceksiniz yoksa kpss yle bi yere kapak mı atacaksınız? yoksa özel şirketlere girebilmek için kıçınızı mı yırtacaksınız? aileden nasıl ayrılacaksınız? hepsi bir yana yaş olmuştur 25. eskisi gibi eğlenemezsiniz. önünüzdeki belirsizlik beyninizi kemirir durur. zaten eski hayat tarzınızı da eskisi gibi yaşayamazsınız. bombok bir olaydır bu bombok.*
24 yaşından büyük, 26 yaşından küçük olmaktır. herhangi bir yaştan farkı yoktur. şahan gökbakar' ın samuel esprisini sık sık kullanmaya başlarsınız.*
(bkz: adım samuel 25 yaşım)
Duramam hayatın gerisinde
O zaman neşesi neresinde
Koysalar önüme bariyerde
Çocukta yaparım kariyerde
Ooooooooooooo OOOooooooooOOOoooooo
şarkısına konu olan yaş sendromu. insan gelince anlıyormuş hakikaten nil abla ne demek istemiş. en son 19dum nasıl gecti zaman bi uyandım 25 olmuşum. finaller ne ara bitti, bitirmeyi verdim mi ya hakkaten diye arada düşündüren yaş. aslında özetle bir ömrü anlamak için bir ömür harcadığınızı anladığınız yaş, lakin giden gitmiştir.
he bu arada dramı kesiyim; öyle 17 yasında söyleyince cocukta yaparım kariyer de falan üfürükten teyyare.. anam ne zor şeymiş hayat yahu...
25 yaş iyidir ama olmak istediğin yerdeysen ve yaşamak istediğin hayata başlamışsan. onun dışında yaşlanmaya ve kilo almaya başlanan yaştan başka bişey değildir.
eskiden 25 yaşındaki insanlara bakıp "vayy beee hatun 25 yaşında! ne kadar da büyük!" diyerek hayranlıkla bakan insanın 25ine geldiğinde, hatta yaklaştığında yaşadığı sendromdur.
15 yaşındayken düşünürsün, 10 yıl sonra nerde olurum diye. 30una gelmeden çocuk sahibi olman için, 25te evlenmen gerekmektedir. muhtemelen 25imde evlenmiş olurum, okulumu bitirmiş olurum, iş kadını kıyafetleri, altımda araba...
bu liste uzar gider. birgün şak diye mumlar üflenir. 24 senen an itibariyle dolmuştur. geldik 25. seneye... bilançoya bakarsın, elde ne var? bitmek üzere olmasıyla sevinilen, çok da hayallerinin okulu olmayan okul, geleceğe dair soru işaretleri, en uzun ilişkinin 1.5 sene sürmesine bakarak edinilen "ben hiç evlenemeyeceğim" korkusu. nerdee iş kadını kıyafetleri, hala spor ayakkabılar, çocuksu ruh halleri, adam yerine konulamama ve de araba sahibi olmak da oldukça uzak duruyor.
hayat bir oyunsa, 25 yaşında level atlamış olman gerekiyorsa, sen çok geride kalmışsın!
ama iyidir iyidir. derlenip toplanırsın, yeni bir 5 senelik acil eylem planı hazırlar, 30una kadar bari level atlamayı hedeflersin. bunları farketmek güzeldir. ahh bir de, "ya yaşın kaç başın kaç ne evlilik meraklısısınız yahuuuu, öğrenciliğin tadını çıkartsana sen" diyen bilinçsizler olmasa... bu dünyaya gelme amacı "öğrenciliğin tadını çıkartmak" olmamalı, o süreç belli bir yaşta atlatılmalıdır. yaşıtların hanımefendi muamelesi görürken, yer sofralarında batak oynamaktan zevk almak, cehalettir kanımca.
öylesine zavallı bir durumdur ki sözlükteki yazılanları okuyup "oh be yalnız değilmişim , benim gibi başka zavallılarda varmış " şeklinde düşünerek biraz rahatlarsınız...
