katatonia hayranı az mıydı yoksa adamların tarzında depresiflik olduğundan mıdır tam emin değilim neden ama bir türlü havaya sokamadılar sanki kalabalığı. fazla uzundu sanki. gerçi ben katatonia dinlemem -dinlemediğim halde adamları 2 defa canlı dinlemişliğim var ama o çok ayrı bi mevzu- yani belki genel performansları böyledir ama yine de sönüktüler bence. zaten etrafımda kimle konuşsam herkes epicayı bekliyordu. nitekim epica çıkınca da accayip coştuk. bu arada katatonia kötüydü demiyorum, dediğim gibi dinlemediğim-şarkılarını bilmediğim halde dinlerken sıkılmadım şarkıları fena değilmiş aslında. ama asıl konser epica çıkınca başladı sanki.
bi kere set list muhteşemdi ya, eski-yeni o kadar güzel harmanlamışlar ki gerçekten tebrik ettim. aralardaki ufak tefek dialoglar çok iyiydi. simone'a aşık olmamak imkansız ya yemin ediyorum kadın sahneye çıkar çıkmaz sahnenin havası ortam falan öyle bi değişik geldi ki gözüme, yuh dedim ya böyle bir varlık insan olamaz melek falan herhalde -o kadınsa ben neyim diye de kendimi sorgulamadım da değil hani- o kadar sempatik o kadar neşeliydi ki kelimeler tarifsiz kalıyor gerçekten. gitaristler de çok iyiydi, bi kere seyirciyle iletişimleri çok iyiydi. mark'cım yavrucum benim masum kedi bakışıma dayanamamış olacak ki penasını verdi, ganimetimi saklıyorum. isaac, rob falan çok sempatiklerdi ya. baterist uzakta kaldığı için biraz ikinci planda kaldı ama arada girdiği bir solosu var ki "ben de burdayım" dedi gerçekten.
velhasıl beklentilerimin çok çok üzerinde keyifle geçen bir konserdi. epica'yı zaten severdim şarkılarını da zevkle dinlerdim ama artık daha bi başka seviyorum. zaten simone'u sevmeyen ölsün bence ya.
