27 yaşındayım, geçtiğimiz Pazar gününe kadar ben de piyasaya katma değer katmayan biriydim, iki üniversiteyi iki dili okuyup öğrenen ben değil sanki başkasıydı.
Hayat sürprizlerle dolu velhasıl, evime hiç beklemediğim kadar yakın mesafede, hiç beklemediğim kadar iyi şartlarda işe başladım. öyle ki yıllardır girmediğim sözlüğe ikinci bahar niteliğinde bir dönüş yaşatmıştır bünyemde.
Diyeceğim şu ki, ülke şartlarına göre işbu durum maalesef beklenen ve ne kadar süreceği bilinemeyen bir durum.
Sen en iyisi bir çay koy, bu günleri arayacağın zamanlar yakın merak etme..
benim de içinde bulunduğum durum. öğle oldu hala yataktayım. ne kalkasım, ne bir iş yapasım var. sorana hayat bizi yoruyor diyoruz ama alakası yok. tamamen tembellikten, ilgisizlikten, boşvermişlikten ve rahata düşkünlükten. bundan kurtulmamız lazım ama çözüm nedir kimse bilmiyor.
Edit: düzeltme.
ne yapalım yani dizimize yatırıp pohpohlayalım mı?
git sokakta yük taşıyan birisine yardım et, hayır kurumlarında gönüllü olarak görev yap, al eline bezi cam sil, yemek yap yapamasan da uğraş.
