birinci gün:
uyandığım yeri bilemedim bugün ,kaç tane evim var kaç kez solumdan kalktım, son 3 haftadır farkında değilim esasında son 3 haftam yok dün ve bugünmüş gibi yaşıyorum. zaman kavramım muallakta hafif not:karamsar bir insan değilim.
ikinci gün:
ailem benim yerime planlar yapmış bile hiç birini duymuyorum ,sorun olmasın diye başımla belli belirsiz bir refleks yapıyorum cevaben .ev yemekleri bile pek etkilemiyor ,cezbetmiyor bu işte bir tuhaflık olmalı.çivileme atlamaya ant içtiğim karadeniz kokusu geliyor pencereye ,hava kapalı kasvetli,ama içimde bir kıpırtı ,rüzgar şahane esiyor ...
kalkıp tavan arasında eskileri buluyorum mezuniyetlerim ,eski aile albümleri ,kolu kırık barbi bebeklerim ,nedense hep kolu kırık kalmış bebeklerim acaba sürekli kolumu çatlatmamla bir bağlantısı var mıdır diye düşünyorum uzun uzun ...sonra tüm ruhu saran kahve kokusu ,dedemin kitaplığından kalmış sarı saman sayfalar özenle düzenliyorum ,atatürkün kuva-i milliye notları yazıyor birinde ,özenle topluyorum .ah dede keşke tanışsaydık ...
sonra yunus sürüsü geçiyor hemde bu mevsimde içim daha da canlanıyor ...
yılların odasına akşam kızıllığı bile vuruyor gün bitmeden ,sonra 4. sınıfta ilk girdiğim deneme sınavının gecesi geliyor aklıma ,korkudan yastığa sıkı sıkı bastırdığımı hatırlıyorum başımı ...
ilk aşık oluşum ,dünyalar adına o sabah midemde tırtıllarla uyanmış kalkmak istememiş ve okula gitmemiştim ...
babamdan yediğim ilk tokat sonra annemle atışmalarımız hepsi zincirleme efektiyle geliyor ,sonra bu pencerede deliler gibi oluşlarımı hatırlıyorum ,onun öldüğünü duyuşum sonraları ...o da geçiyor hepsi birinin başından geçen hikaye gibi ama benim değil ...
seninle ilk bu pencerede tanışacağımı nerden bilirdim nasıl bilebilirdim .
kurduğum ergenlik hayalleri ;ilk şebnem ferah albümü almıştım bu pencereden denize bakaraktı dinleyişim.ilk şiirlerimde bu pencereden açıldı hatırlıyorum ...
hayal kırıklıklarım ,bu pencerede doktor olamadım ...bu pencerede ankaraya gittim ,bu pencerede doğru bildiklerimi savundum ,bu pencerede eskişehri tanıdım istanbulu sakladım ,istanbul sadece şehir olsaydın keşke bende o zaman daha kolay olurdu herşey,kaç kez hoşbulduk deyip kaç kez vedalaştım bu odaya ,saysam deyip sadece deyip geçtim...
üçüncü gün:
ben huzurluyum,tek bildiğim huzurluyum ve düşünmem gerek ,iş görüşmesine gitmekten vazgeçtim!
annem çay koymuş ,yalnızlığıma çokça fazla,bebeğim olsun hayalleri kurmuyorum 3 haftadır ,evlenmekte istemiyorum bu aralar ,
bir tanıdığın çocuğuna ders veriyorum sevabına ,bu aralar sevaplara ihtiyacımda yok halbuki ,içimde tırtıllar tek bildiğim ...ben 23 yaşındayım!
o değilde ne ara üniversiteyi bitirdim ne ara çalışmaya başladım. ne ara kendi evimde kendi başıma yaşamaya başladım. ne oluyo lan dedirtir. güzel bir yaştır kendisi bir fazlası çok iki fazlası ne olur bilinmezdir *
gençliğin kıymetini bilebildim mi, bilebiliyor muyum sorularıyla yaşama ve yaşlanma kaygımı, ölüm korkumu ufaktan ufaktan açığa çıkaran içinde bulunduğum hal vaziyet. genç miyim, erişkin miyim neyim bilemiyorum.
üniversiteyi erken bitirip iş hayatında birinci yılını doldursan da bok gibidir.
hala okul, arkadaş ortamı ve o özlenir.
bazı şeyleri unutmak ve yeni bir şeylere başlamak için çok erkendir. bazı şeylere hayıflanmak için ise çok geç.
zira neden okulu erken bitirdim ki uzat uzatabilidiğin kadar amk. deyip ne pahasına olursa olsun bir yıl daha ünivdersitede (onunla) kalınabilirdi.
saçma sapan bir yaş olsa gerek. çocukken 20 yaşıma geleceğim yaşı hesaplayıp iple çekerken şimdi 23 oldum * artık bir sürü şey düşünüyorum. çünkü 23 yaşındayım ama üniversiteyi bitirmedim çünkü çok geç kazandım. bir sürü hayalim var ama bunlar için çok yaşlandım gibi geliyor. neden saçma sapan şeylere vaktimi harcamışım, yapmam gerekenleri yapmamışım öyle çok şeyden pişmanım ki. neden bu kadar çok duygumu tüketmişim, neden bu kadar nefret büyütmüşüm içimde bir bilsem...
şaka maka 23 yaşındayım ben...
Kafamdaki ne çabuk 23 yaşına geldim... Otuza az kaldı sendromunu üst başlıkları okumamla az önce üzerimden atıp, demek ki herkese aynı şey oluyormuş düşüncesiyle hayata dört elle sarılmaya karar vermişliğimin şu andaki ifadesidir.
tam 23 yaşındayım. hissettiklerimi yazmakla beraber kafamın biraz güzel olduğunu belirtip okuyan kişinin affına sığınıyorum.
herşeyden önce 23 diyosun kendi kendine. eskiden ne kadar büyük gelirdi. millete abi abla derdik. şimdi sen o yaştasın. olgunlaşmamışsın ama büyümen gerektiğini hissediyosun. bişeylerin farkına varman lazım artık.
aşk muhabbetleri yalan gelse bile en güzeli bu muhabbetler. onun dışında benim için okul bitiyor bu sene. seneye insanlara öğrenciyim diyemiyeceğim. ama derim a.q kolpalık değil mi?
her ne boksa öyle bi yaş ki bu geçmişte yapmadığın şeyler için kendini cezalandırdığın bi yaş.mesela benim kendimden nefret etme sebeplerim:
-neden öss' ye adam gibi çalışmadım?
-neden bu kadar kredi kartı borcu yaptım?
-neden kızlarla bu kadar fazla para yedim?
-neden bu kadar aşk acısı çektim?
-neden ailemle bu kadar kopuk kaldım?
vs. ben 17 yaşındayken biri bana bunları söylese siktir çekerdim. şimdi hafızamı kaybetsem ve aynaya hiç bakmasam kaç yaşındasın diye sorsalar yine siktir çekerim. biliyorum bunu okuyanlar da siktir çekecek ama bazı şeyleri de yaşayarak öğreniyor sanırsam insan
artık a takımda forma giyen futbolcular benden daha küçük oluyor, yaşlanıyoruz lan resmen düşüncelerine dalınan yaş. evet hakkaten bu işin boku çıktı 7 sene sonra kel bile olabilirim.
bir daha asla eskisi kadar gerizekalı olmayacağınız yaştır. olgunlaşma başlamıştır. ama 21-22den sorna insan 23e geçince kendini yaşlanmış hisseder aynı 25 gibi. 25te hissedilecek şeyi düşünüp depresyona da girilebilir. çıtırlık bitmiştir. ama aşık olmak için son fırsat zamanlarıdır. kırışıklık için önlem almaya başlamak gereken yaştır.
