üniversiteyi erken bitirip iş hayatında birinci yılını doldursan da bok gibidir.
hala okul, arkadaş ortamı ve o özlenir.
bazı şeyleri unutmak ve yeni bir şeylere başlamak için çok erkendir. bazı şeylere hayıflanmak için ise çok geç.
zira neden okulu erken bitirdim ki uzat uzatabilidiğin kadar amk. deyip ne pahasına olursa olsun bir yıl daha ünivdersitede (onunla) kalınabilirdi.
gençliğin kıymetini bilebildim mi, bilebiliyor muyum sorularıyla yaşama ve yaşlanma kaygımı, ölüm korkumu ufaktan ufaktan açığa çıkaran içinde bulunduğum hal vaziyet. genç miyim, erişkin miyim neyim bilemiyorum.
o değilde ne ara üniversiteyi bitirdim ne ara çalışmaya başladım. ne ara kendi evimde kendi başıma yaşamaya başladım. ne oluyo lan dedirtir. güzel bir yaştır kendisi bir fazlası çok iki fazlası ne olur bilinmezdir *
birinci gün:
uyandığım yeri bilemedim bugün ,kaç tane evim var kaç kez solumdan kalktım, son 3 haftadır farkında değilim esasında son 3 haftam yok dün ve bugünmüş gibi yaşıyorum. zaman kavramım muallakta hafif not:karamsar bir insan değilim.
ikinci gün:
ailem benim yerime planlar yapmış bile hiç birini duymuyorum ,sorun olmasın diye başımla belli belirsiz bir refleks yapıyorum cevaben .ev yemekleri bile pek etkilemiyor ,cezbetmiyor bu işte bir tuhaflık olmalı.çivileme atlamaya ant içtiğim karadeniz kokusu geliyor pencereye ,hava kapalı kasvetli,ama içimde bir kıpırtı ,rüzgar şahane esiyor ...
kalkıp tavan arasında eskileri buluyorum mezuniyetlerim ,eski aile albümleri ,kolu kırık barbi bebeklerim ,nedense hep kolu kırık kalmış bebeklerim acaba sürekli kolumu çatlatmamla bir bağlantısı var mıdır diye düşünyorum uzun uzun ...sonra tüm ruhu saran kahve kokusu ,dedemin kitaplığından kalmış sarı saman sayfalar özenle düzenliyorum ,atatürkün kuva-i milliye notları yazıyor birinde ,özenle topluyorum .ah dede keşke tanışsaydık ...
sonra yunus sürüsü geçiyor hemde bu mevsimde içim daha da canlanıyor ...
yılların odasına akşam kızıllığı bile vuruyor gün bitmeden ,sonra 4. sınıfta ilk girdiğim deneme sınavının gecesi geliyor aklıma ,korkudan yastığa sıkı sıkı bastırdığımı hatırlıyorum başımı ...
ilk aşık oluşum ,dünyalar adına o sabah midemde tırtıllarla uyanmış kalkmak istememiş ve okula gitmemiştim ...
babamdan yediğim ilk tokat sonra annemle atışmalarımız hepsi zincirleme efektiyle geliyor ,sonra bu pencerede deliler gibi oluşlarımı hatırlıyorum ,onun öldüğünü duyuşum sonraları ...o da geçiyor hepsi birinin başından geçen hikaye gibi ama benim değil ...
seninle ilk bu pencerede tanışacağımı nerden bilirdim nasıl bilebilirdim .
kurduğum ergenlik hayalleri ;ilk şebnem ferah albümü almıştım bu pencereden denize bakaraktı dinleyişim.ilk şiirlerimde bu pencereden açıldı hatırlıyorum ...
hayal kırıklıklarım ,bu pencerede doktor olamadım ...bu pencerede ankaraya gittim ,bu pencerede doğru bildiklerimi savundum ,bu pencerede eskişehri tanıdım istanbulu sakladım ,istanbul sadece şehir olsaydın keşke bende o zaman daha kolay olurdu herşey,kaç kez hoşbulduk deyip kaç kez vedalaştım bu odaya ,saysam deyip sadece deyip geçtim...
üçüncü gün:
ben huzurluyum,tek bildiğim huzurluyum ve düşünmem gerek ,iş görüşmesine gitmekten vazgeçtim!
annem çay koymuş ,yalnızlığıma çokça fazla,bebeğim olsun hayalleri kurmuyorum 3 haftadır ,evlenmekte istemiyorum bu aralar ,
bir tanıdığın çocuğuna ders veriyorum sevabına ,bu aralar sevaplara ihtiyacımda yok halbuki ,içimde tırtıllar tek bildiğim ...ben 23 yaşındayım!
2 yıllık devlet memuru olduğum yaştır. açıkçası kendimi büyüdüm zannettiğim o zamanlar aslında hala çocuk ve çok tecrübesiz olduğumu nedense aradan yıllar geçtikten sonra anladım. ama geç oldu tabi.
Son iki yıldır kaç yaşındasın sorusuna vermek istemediğim halde verir gibi olduğum cevaptır 23 yaşında olmak. Neden hep aklım o yaşta takılı kaldı bilmiyorum, karnım acıktığı halde yemek yemeyi unutan bir insan olarak iki yıl önce ne yaşadım, ne oldu, üzerimde bıraktığı bu travmatik etkiyi oluşturan olay örgüsü nasıl başladı ve nasıl bitti. Bunlar hep muamma.
11 gün daha içinde bulunacağım yaştır efenim. 23 yaşımın yaklaşık 330 günü askerde geçtiği için benim için yoktur. 4 farklı ilde geçmiştir ayrıca, asteğmenlik zor agalar.
23. yaşı büyümek olarak atfetmekten daha vahim değildir, büyüyünüz efenim, akıllanınız efenim, yazınız okuyunuz efenim... sizi attan ottan ayıran özellikleriniz illaki olsun efenim.
'yaşlanıyor muyum lan?' sorusunu akıllara getiren yaştır. hele ki 97'lilerin lise sona geçtiğini duyduğunuz da yaşadığınız şok, 95'lilerin ne ara bu kadar serpildiğini düşünmek vs yani kısacası hayretler içerisinde olmaktır. bizim zamanımız diyebilmektir.
genelde fakültenin bittiği yaşa denk gelir. eğer okunmamış ise er kişi askerliğini yapıp işini eline almış olabilir. eğer yeterince salak ise evlenmiş dahi olabilir.
yerleşik düzen kurma çabasının bilinçaltına yerleştiğinin farkedildiği yaştır. yarınınızda hayalden çok hayatın etken olduğunu kanıksar, nüans farkıyla gelişine yaşarsınız.
bebek-düğün hediyelerine bütçe ayırırsınız doğum günleri yerine. geçim derdi, sorumluluklar, yatırım çabaları inceden hakim olmaya başlar günlük yaşantınızda. yaşanmamış zamanlara duyulan saf heyecan yerini bıkkınlıklara bırakmaya başlar. aşk? acı tebessüm, iç çekişle rafa kaldırılmıştır.. sonra 25 yaş korkusu.
