her şeye olumsuz bakmaktan kaynaklıdır bu umutsuzluk. biraz çaba, biraz mücadele lütfen..
22 yaşına kadar her şeyin olumsuz, istediğinizin dışında gitme gibi bir imkanı asla olamaz. buna inanmıyorum.
ben böyleyim deyip, kenarı çekilmeyin. piyango size vuracak diye bir kaide yok.
Çok normal günümüzde. Eskiden yaş otuzbeş yolun yarısıydı. Şimdilerde 24, 25 dendi mi tıkanıyoruz. Çoğumuz gençliğini yaşayamıyor. Çöp gibi atılıyoruz kenara.
Fakat bunun karşılığında bir de bana göre iyi yanıda var ki, onu da söyleyeyim öyleyse.
21 yaşındaki sıkıntıların göze daha bir ufalmış görünmeye başlaması ve kendini zorluklara karşı daha güçlü ve güvende hissetmektir.
son yıllarda afrika ülkelerine benzeyen sanrım ; cinayet,tecavüz,dolandırıcılık, sahtekarlık, her türlü gürültü, çevre kirliliği, adam kayırma, geçimsizlik, hayat pahalılığı, zenginin daha zengin, fakirin daha fakir, pedofililik, tahammülsüzlük, sudan sebebplerlden dolayı insan boğazlama, darbe , cunta, terör, bombalama, feto ve ona benzer bir sürü anti laik fetömsü örgütler ve daha sayabileceğimiz bir çok nedenlerden dolayı türkiye den umudunu kesmiş yazar haykırışı.
dostum yakında içi saat dolu birer çantayla bizde bir yerlere göçeriz gibime geliyor.
Hayattan ümidini kesmis genc bir insanin düsüncesi yada söylemis oldugu sözdür.
karsiliginda "daha ne yasadin ki genc? Önünde o kadar cok zamanin var ki; hayat seni yukarilara tirmandirip; tekrar düsürdügünde savasmasini ögreneceksin ve yine yükselmeye basladiginda anlayacaksin hayatin ne kadar zevkli oldugunu. Kirk yaslarinin orrasina kadar bi mücade et, daha sonra umudunu kes." diyerek tavsiyede bulunulmasi gerekilir.
işte insanlar hayatlar kardeşim ben 22 deyken ege üniversitesinde o güzel öğrencilik yıllarımın son zamanlarını yaşıyordum hayattan ümidini kimsen kalmadığınıda kesersin daha küçük arkadaşlarımız var yanlış anlamayın beni yaş büyük olunca insan özel bir şey olmuyor tabi bir zamanlar havası vardı ama o yıllarida geçtik sadece tecrübe konusu yani insan yaşadıkça görür ondan dolayi kimseye pesimist bir hava birakmayalim hayat güzeldir aileni kaybetmedigin sürece, her ne olursa olsun hiç bir zaman son değildir.
22 yaş civarında tam olarak kişilik oturmadığından, üstelik artık sorumluluklar da iyice hissedilmeye başladığından, bir de duygusal köklü bağlar geliştirilmediyse böyle bir his yoğunluğu oluşabilir.
dönem itibariyle karşılıksız aşk benzeri durumlar da aşırı karamsarlığa neden olabilir bu yaşlarda.
biraz daha büyümeyi beklemek lazım gelir. şöyle en azından 26-27 yaşını falan görene kadar kesmemek lazım.
Hayattan çok erken umudu kesen kişi söylemi. Dostum daha görülecek günler, yürünecek yollar var. 30 yaşındayım ve hayatın daha başındayım, diyorum. Diyeceklerim bu kadar.
