Benim bu. 17 mayıs’ta 22 yaşıma girdim. Sosyal hayat olarak hiçbir şey yaşamadım. Mesela hiç sevgilim olmadı, bir kızın elini tut(a)madım. Akşam dışarı çıkmadım. Geç saatte eve gelmedim.
Her türlü insan tipi gördüm, bütün rezaletleri, çileleleri de çektim ama bunları anlatmanın artık anlamsız olduğuna, sidik yarışından başka bir şey olmadığı kanısındayım. Bu kör talih ne zaman beni terk edecek acaba
Kabullenmek zor çünkü hala büyümedin, sorumlulukların artıyor ve bu senin gözünü korkutuyor ve gerçek anlamda yaş aldıkça iyi kalabilmenin zor olduğunu fark ediyorsun, ekmeğin aslanın ağzında olduğu gerçeği kafana dank etti, bir de bu yetişkinlerin dünyasında kimlik bunalımın var elbet; siyaset, ekonomi, inanç, felsefe... Her anlamda kendini tanımlamaya çalışıyorsun. Zordur tabi 22 yaşında olmayı kabullenmek. Tek çare kitap, ancak o seni gerçeğin eline ulaştırır. Gerçek de acı olandır elbet ama anlamı ve kendini ancak gerçek olanda bulabilirsin.
