30 una gelinceye kadar bi baltaya sap olamama korkusunu sessiz ve derinden yaşamaktır. bir de o zaman kadar büyüdüğünü hissedersin lakin o yaşlarda artık yeter daha fazla büyümeyeyim dersin. 20 den sonrası hep böyledir geçsin istemezsin. ama geçer lanet. ne bok yediğini anlamadan 'lan dur daha yaşayacak çok şey var' derken artık zıpır rock barlarda çılgın atan bir genç değil de ağırbaşlı bir hıyar olmaya başladıgını anlarsın.
eylül'de 27 yaşını dolduracak biri olarak söylüyorum ki, tam bir gençlik yaşında olmaktır. hatta gençliğin en baş seviyelerini yaşayarak atlatıyor olmanın keyfini çıkarmaktır. kıymetini bilmenizi öneririm. 6 sene önceymiş ne değişmiş ki diye soruyorum. hani şöyle demeyi de sevmem, şimdi ki aklımla, o zaman ki halimde olsam çok şey değişirdi diye. yani zaten bunu söylemenin de değil 6 sene, 20 sene geçse bile bir anlamı olmuyor. şimdi ki aklınızla, o an'lara dönemiyorsunuz. şansınız varsa o an'lar, güzel fırsatlar gelirse dönebiliyorsunuz.
sizden 3-4 yaş büyük arkadaşlarınızın yavaş yavaş evlilik muhabbetlerine girdiği, sizin ise "üniversite bitsin de.." şeklinde başlayan cümleleri kurmaya başladığınız yaştır. bitmişse üniversiteniz, "şu işe bir gireyim de.." olur o cümle başı. hayattan beklentiler artar biraz. ne olacağım kaygısı da yaşanır aynı zamanda. çok karışıktır aslında. ama güzeldir 21 yaş. söylemesi zevklidir mesela. 18 yaşındaki "artık reşit oldum" görgüsüzlüğünden kurtulmuş, artık "20'li yaşlarda ilerlemekteyim" dersiniz. 22'den daha samimi ve biraz daha ciddi bir yaştır 21.
22 çok lakayıt lan. çok korkuyorum 22'den.
Geçen sene öyleydim. şimdi de 22'yim, her geçen gün kendimi kültür olarak geliştirmeye, bir şeyler katmaya çalışıyorum ve yine her gün ne kadar büyük bir deryanın içinde olduğumuzu, daha kendimize katmamız gereken ne çok şey olduğunu, Öğrenmem gereken en az 2 dil daha olduğunu, var olan bilgimle asla yetinmemen gerektiğini görüyorum.
