Down sendromlu cocuklarimizi fark etmemiz gerektigini bize hatirlatan gun.
Bizden sadece bir kromozomlari farkli oldugu icin bugun bu cocuklar kabul gormuyor ve okuyamiyor.
Halbuki onlar zeka engeline sahip degil hatta bircogu cok zeki. Sadece farklilar. Bu farki kabul etmek ve onlari ayristirmamak gerekir. Once kendiniz kabul edin ve sonra da cocuklariniza anlatin, kabul ettirin.
Lutfen kaynastirma egitime destek verin.
Destek verin ki bu cocuklarimiz evlerinde hicbir sey ogrenmeden yaslanmak zorunda kalmasinlar.
fi tarihinde dünyayı yeni yeni tanımaya başlamış bir çocuktum. mahallemizde çok sonradan down sendormlu olduğunu öğreneceğim bir çocuk vardı. down sendromluların yüzlerinde ortak bir mutasyon vardır bildiğimiz üzre. birbirlerine benzerler. gözüm de çocuğa alışmıştı, hiçbir zaman engellilerden korkmadım ve muhabbetim sıkı oldu. teyzemin engelli çocuğunun dediklerini teyzemden daha iyi anlardım. bu çocuğa da bu kafayla yaklaşırdım. diğer çocuklar pek aralarına almazlardı. ileri derecede bir anlama konuşma güçlüğü de yoktu, muhabbet ederdim.
bir gün yanılmıyorsam esra ceyhan programındaydı; down sendromlu bir çocuk ve annesi katılmıştı. hastalıktan bahsediyorlardı. "aa anne bak bu bizim emre değil mi" dedim. "değildir" dedi. anneme bu emre'yi farklı farklı alakasız yerlerde gördüğümü, sürekli karşıma çıktığını söyledim. sonra bana down sendromunu anlattı. birbirlerine benzediklerini söyledi. uzun süre boyunca o çocuğu tek bir kişi sanıyordum. metroda, markette ve bilimum yerde karşıma çıktığını sanıyordum. hepsinin farklı insanlar olduklarını ve birbirlerine benzemelerinin sebebini anladım.
bu çocuklar çok şeker oluyorlar ve bence dışlanmak yerine sevilmeyi fazlasıyla hakediyorlar.
bugün onların günü kutlu olsun.
onların o değişik yapıları benim çok dikkatimi çekiyor ve sarılıp öpesim geliyor şahsen hepsini. dehşet temizler içlerinde pislik yok. böyle sağı solu mıncıklanası tipleri var.
dünyada sevgiyi hakeden en büyük canlılardır bence onlar. yürekleri büyük çünkü.
not: amcamın oğlu yani kuzenimde buna benzer bir hastalık sahibidir. insanlar dışlayarak baktıklarına hepsinin amına koyasım geliyor. lan götverenler bunların size ne zararı var. bir hayvandan daha uysallar. bulaşmazlar, sataşmazlar, acizler. yardıma muhtaçlar.
hepsini seviyoruz. iyi ki varlar.
edit: down sendromu gününü kutlamak neyin nesidir diye soranlar, facebookta "neden şehit haberlerini beğeniyorsunuz!" diye sitem eden milliyetçilerden farksızlar amk. kutlamaktan kasıt onların varlığından haberdar olmamız. onlarla birlikte olmamız. onları dışlamayacak olmamız. onları sevecek olmamız. onların ana rahminde hayatlarının son bulmamasını istememiz.
evet efendim, iyi ki down sendromlu doğmuşlar hadi bi şampanya açıp kutlayalım demek değil yani. az biraz kafanızı yorsanız anlarsınız bence.
