star tv'nin, rtük'ten minimum 1 ay ceza almasını beklememe neden olan maçtır. akşam saatinde, maç yayını var diye tv karşına geçtik, ama bir de gördük ki, resmen hardcore porno film yayında, hem de zencili falan...
fenerbahçe taraftarının hala akıllanmadığını gösteren, arsenal'in gerçekten harika bir oyunla rahat kazandığı maç olmuştur. bu maçtan sonra "siz şampiyonlar ligine katılamadınız naaabeeer?!" diye ahkam kesmeyin, valla komik oluyorsunuz.
şampiyonlar ligine katılmadı diye bok attığınız galatasaray 8 sene önce adams'lı, bergkamp'lı, seaman'lı arsenal'i yenip almıştı o uefa kupasını. çok değil, 8 sene. ohooo, kaç yıl geçti! dediğinizi duyar gibiyim. hala unutamadığınız 6-0 da 6 sene önceydi, ohoo kaç yıl geçti diyebilir miyiz şimdi?
fener'e ayar oluyorum arkadaş. eliniz ayağınız dursun, top oynamıyorsanız da efendi gibi durun, kral olacağım diye götünüzü yırtmayın. umulur ki "adam doğru diyo lan" diyecek fenerli taraftarlar da çıkar da ispatlamış olursunuz bana fenerbahçe taraftarlarının da duyarlı olabildiğini. ya da gerek yok, 50 milyon (!) taraftarın hepsi öküz olacak değil ya. siktir edin lan, bana ispatlayınca ne olacak sanki.
öperim.
edit: "galatasaraylı olmadığımı herkes biliyor; ama fener'e de ayar oluyorum arkadaş" ibaresi düzeltildi. küçükken aynı anda birden fazla takımı desteklemenin döneklik olduğuna inandırıldığım için, aynı anda zenit'i, galatasaray'ı, liverpool'u falan sevebileceğimi düşünmemiştim hiç. korkmuştum o yüzden. yoksa galatasaraylıyım.
küçüğükene pek bi severdim rakip olarak gördüğüm takımların avrupa takımlarına yenilmesini. hoşuma giderdi, türkiyede şah olanların edirneyi geçince piyonlaşması.. belki de hedefsiz, iddiasız bi anadolu takımının taraftarı olmamdan kaynaklanıyordu bu durum. kahpe bizans diye nitelendirdiğimiz grubun fark yemesi, kaleye şut atamaması zevk veriyordu..
büyüdükçe ülke onurunun ne olduğunu anlamaya başladım. bu tür maçlardan sonra taşak geçilenin yenilen takım değil o takımın temsil ettiği ülke olduğunu gördüm.. tüm memleket yani, yani biz. sike sürülmeyecek espri anlayışları sayesinde turkey ve türevleri dışında taşak mevzusu bulamasalar da, dokunuyordu yine de..
işte bu sebeple bıraktım rakip takımı desteklemeyi ya da onalrın galibiyetleriyle mutlu olmayı. biz kendi içimizde birbirimizi yesek de, bi kaşık suda boğacak kadar nefretle dolsak da, temsil edilen hepimiziz..
sarı- lacivert, sarı- kırmızı, siyah- beyaz, bordo- mavi.. böyle maçlarda aslında hepsi kırmızı- beyaz. öyle olmalı en azından.. öyle bakmak gerek. ha yeniliriz, kendi kendimizle zaten eğleniriz biz, ama dışarısı başka aybalam. orda tek vücut olmak gerek, fanatizmi bi kenara bırakıp..
bu maç da çok zor. fenerbahçe yokları oynuyor, arsenal ise kendi liginde tozu dumana katıyor. harika futbolcuları, muhteşem bi teknik adamları ve izlemeye doyulmayacak bi oyun anlayışları var.. tüm bunlar yeterli mi galip gelmeleri için? büyük ölçüde evet. ama tamamen değil.. futbol bi yerden sonra yürek, inanmışlık işi.
biz biliyoruz ki fenerbahçe onları yenmek için yeterli yüreğe sahip ve inanıyorlar bunu başarabileceklerine. neden olmasın? denizlispor lyon'u elerken, kim tahmin etti? ya da galatasaray uefa kupasını kazandığı yıl fatih terim'den başka "mayıs ayını göreceğiz!" diyen var mıydı? hayır.. kimse ne denizlispor'un tur atlayacağına inandı ne de terim'in sözlerine katıldı. fakat başardılar..
bugün bi mucize daha gerçekleşebilir. bi destan daha yazılabilir.. yeter ki holiganlığı bırakıp, manevi de olsa, biraz destek verelim.. o renklere gönül verenler zaten yeterli fiziki desteği vereceklerdir..
