bir hafta süren deprem furyasının son halkasıydı. bütün aile aynı odada yatmakta. annem babam divanda ablam la ben yerde yatmaktayız. yanımızda fener ve ankarada okuyan ablam meraktan sürekli aradığı için susmayan telefon var. neyse ben her zaman ki gibi uyumuşum tabi. bir gürültü gelmiş. ben hissetmiyorum. ablam beni uyandırıp çeketimi giydirdi. o sırada farkettim ve bu depremin 5.9 olduğuna hala inanmıyorum. duvarlar üstümüze doğru geliyordu. dışarıya çıktık. herkes arabasına binmişti. bizde kiracılarla arabanın içindeydik. ablam feneri alacağına dışarıya kumandayla çıkmıştı. o gece arabada yatmıştık. bu deprem hala anlatılır izmirde.
en son hatırladığım yatakta 4 ayak üstüne allahım nolur allahım nolur diye dua ettiğimdi. sonrasında çıktık dışarı. japonyada sadece alt yazı geçecek olan deprem bizim hayatımızı *ikmişti resmen.
1. kattaki yatalak teyzeyi kurtarmak için apartmana girmeye çalıştım bok kadar halimle. sokmadılar. ama onlar da ilgilenmedi kadın balkondan izlemişti bizi yazık.
çocuklar falan pek sevinmişti. onlara heyecanlı geliyordu heralde dışarda sabahlamak, koşuşturmaca falan.
internet kafe de takılırken yakalandığım deprem. başım ekrana dönük bir şeyler yapıyordum, ve bir anda sallanmaya başladım, arkaya doğru küfür ettim, sallamayan lan amına koydumun ibneleri diye, meğersem depremmiş...
