isabetli bir karar. yok okul bitecek, yok adamakıllı iş bulacağım, yok ev alacağım, yok arabam olsun. derken yıllar geçip gidiyor. yaş 30ları buluyor hatta yolun yarısına merdiveni dayıyor. hep birtakım bahanelerimiz var. bir yuva kurmuyoruz. armudun sapı üzümün çöpü diyerek kendimizi hiç olmadık ilişkilerin içine, olmayacak aşkların peşine takıyoruz. zaman hep aleyhimize işliyor. yaşıtlarımız çoluk çocuğa, ele güne karışırken biz hala fakülte çıkışında sigara yakıyoruz. kafamızdaki cevapsız sorular soracak insanlar arıyoruz. sürekli kaybetmişliğimiz yüzümüze vuruluyor. sonra başlıyorlar, seni eksilemeye. işinden, yaşından, tipinden, otuduğun semtten soğuyorsun. daha çok kırılıyor, daha fazla inciniyor, küsüyorsun. insanlar seni sürekli mutsuz ediyorlar o zamanlarda. olayın duygusal boyutlarına hiç girmiyorum bile. fazla düşünmeyin, işim olacak, yok evim olacak, okul bitecek diye. hepsi bir şekilde oluyor. evlenip bu allahın belası hayattan, melankolik ızdıraplardan bir parça da olsa kurtulun. hele hele 20li yaşların ortasında. çocuklarınızı daha çok görürsünüz, bu bile yeter...
boku yemek ve 2 sene sonra kafayı duvarlara vurmaktır. 35 yaşında evlenip erken evlendim diyen biri olarak bana kabus gibi geliyor bu düşünce. insan hapishaneye girmeye bu kadar can atar mı arkadaş!
