o maçları izlemek için bir saniye dışarı bile çıkmamış yerinden kıpırdamamış efsane nesildir. evi tribüne çevirip rahmetli babasıyla maçlara sevinmekte idi.
ben tam brezilya maçının olduğu gün londra'daydım bir pubda izleyelim dedik, bir girdik ki tamamen türk var nerdeyse. ülkeden uzak olunca daha bir heyecanla izledik. pub çalışanlarının maç bitiminde ağlayan biz türkleri görünce şok olduklarını hatırlıyorum.
O sene 4. sınıftaydım. Öğretmenimizin izniyle sınıfa televizyon koymuştuk ve maçları sınıfça izliyorduk. Okulda yüzünü kırmızı beyaza boyayan çocuklar marşlar "goooool" sesleri hala aklımdadır. Çok güzel günlerdi be hacı. Sevilesi baş üstünde tutulası nesildir.
Okullarda toplu maç izlemiş olan nesildir. Koca bir iddaa bayii düşün hocalar falan hepsi Türkiye'ye oynamış; biz gol atınca yer yerinden oynuyor. Zaten dönemin son zamanları. Dersler de fasafiso olmuş. Keyifle okula gider maçımızı izler sonra bir posta da sınıfça maç yapardık. Güzel günlerdi.
yüzüne boya ile bayrak deseni çizip,gol olduğunda mahalleyi ayağa kaldıran ve birinin çıkarak "ses yapmayın hasta var." diye uyardığı efsanevi nesil...
