01 ocak 2000 tarihinin 00:01 saati ile başlayan gecesidir.
Şimdi size tam bu saatte neler yaşadığımı anlatıcam sözlük.
Ben 90'lıyım. Yani bu belirtilen tarihte bildiğin kısa pantolonlu bebe sayılırım. Yer istanbul fatih. Çok iyi hatırlıyorum 2 yıldır (98'den beri) televizyonlarda milenyum ve kıyamet pompalanıyor. Saçma saçma ürünlere "milenyum" adı takılıp "uuu güzel bişey" etkisiyle pazarlanıyor. (Tabi bunlar şimdiki gözlemim o zamanlar ben de kanıyordum)
Bu tarihte 10. Yaşıma henüz basmışım ve kıyamet konusunda da aynı söylentiler var. "Kıyamet"i ilk duyduğumda çok sevmiştim bu olguyu. O zaman çocuk aklı işte, kıyametin iyi bir şey olduğunu ve herkesin sokaklara çıkıp 7/24 partilediği bir şey olacağını düşünüyorum. Bunun en büyük nedeni isimden yanlış çekim yapmak. Hani insanlar sesleri kısılırcasına bağırarak eğleniyorlar, "kıyyamet kopuyor bro kıyyameeeettt" şeklindede durumu özetliyorlar sanıyorum. Bağlantıyı siz düşünün.
iki yıl geçti ve tarih 31 aralık 1999 tarihine geldi. 99 depremi yaşamış birisiyim ve hatta onu da ilk olarak "insanlar eğlenmeye başlamış" şeklinde yorumladığım için korkmamıştım ilkten. Koşarak camdan bakayım insanlar nasıl eğleniyorlar derken babam bizi bir araya topladı içeri. Eğlenmemizi istemiyordu demek ki.
Konuyu toplayayım. Geldik işte 99'un son gününe. Hiç unutmuyorum çok güzel sarı kocaman bir balonum vardı bi 5-6 gün önceden almıştım. Şişirdim oynadım derken saat 00:00 olunca bu balonu balkondan patlatıcam ve kıyamet de kopacak ya, startını ben vermiş olacam düşüncesindeyim. insanlar hobbidi hıobbidi festival havasında sokaklara dökülecekler.
Saat 23:59. Televizyondan geri sayımı dinliyorum ve zaman benim için geçmiyor heyecanlıyım. Annemin zoruyla "silah falan sıkarlar havaya içeri geç" ikazıyla içeri geçip camdan balonum ve bir iğneyle bekliyorum. "3-2-1 veeee milenyuuuummm" dendiği anda balonu patlatıyorum. Salak bir gülümsemeyle etrafa bakıyorum ama kimse çıkmıyor. 5-10 dakika bekliyorum birileri artık çıksın, hazırlanıyorlar mı diye. Çıkan olmayınca içeri geçiyorum bizimkiler çereze fındığa fstığa gömülmüşler. Mutsuz mutsuz bir şeyler yiyorum.
işte bu gece öyle bir geceydi. Hayallerim yıkıldı sözlük. O günden sonra kimsenin sözüne güvenmedim. Ve daha kötüsü, o gece hiç uyumadım. Yatağımdan kalkıp kalkıp değişenin ne olduğuna baktım dışarıya. Hiç bir şey değişmemişti, değişmiyordu. Periyodik olarak kalktım. Yine hiç unutmuyorum, aynı gece saat 2'yi biraz geçiyor. Gizlice kalktım dışarı bakıyorum perdenin arasından. 1-2 kişi sokaktan geçti ya da geçmedi. Sonrasında takım elbiseli (klasik takım değil, neyi uydurursan birbirine öyle bir spor takım gibi) bir adam yürüyordu hızlı adımlarla. Derken bir bağırışma duydum. Hemen arkasından zil zurna sarhoş bir kadın(ya da travesti, o zamanlar ayırt edemezdim ama sanki travestiydi şimdi düşünüyorumda) peşinden yetişmeye çalışıyor. Tam bizim evin önüne doğru adam durdu kadın onu yakalamak üzereyken adam bi hamle yaptı uzaklaştı. Kadın zaten ayakta zor duruyor ve topuklu ayakkabısının biri elinde, adama onunla vurma girişimi yapıyor vuramıypr tabi. Adam park etmiş bir arabanın etrafından dolaştı o sırada bu kadın dengesini kaybetti ve düştü kaldırıma. Daha doğrusu bıraktı diyebilirim elindeki ayakkabıyı adama doğru fırlattı. "Paramı ver orospu çocuğu" diye bağırdı. Adam gözden kayboldu. Şık(!) giyinimli hanım ya da erkek bilemiyorum o kaldığı kaldırımda hüngür hüngür ağladı. Sonra kalktı ayakkabısının tekini aldı ve sendeleye sendeleye o da gözden kayboldu.
işte o zaman kıyametin hiç öyle sandığım gibi bir şey olmadığını anladım.
cem yılmaz'ın "bir tat bir doku" gösterisinin yayınlandığı geceydi yanılmıyorsam. milenyuma girilmiş gecenin bir vakti dışarıda kar yağarken abim bunu izliyordu. bende küçüktüm, hayal mayal hatırlıyorum. swh.
