sokakta oynayan çocuklar ve teknolojinin bir arada olduğu, türk pop müziğinin(hatta türk müziğinin) zirve yaptığı yıllardır. o yıllarda telefon sahibi olmak daha bir özeldi, tadı vardı tuzu vardı. acısı ise yeni bir modeli almaya engel olur derecedeki eski telefona duyulan özlemdi.. en büyük derdimiz belki de buydu.
5000 bin smsle, internet cafelerle bir efsaneydi 2000ler.
işte o yıllardan, türkiye'de müzik konusunda en gurme şarkıların piyasa çıktığı 2004 yılından, giriş kısmıyla nickime ilham kaynağı olmuş bir şarkı;
90larda çocuk olmuş biri olarak milenyumda uçan arabalar, kaçan binalar muhabbeti yüzünden beklentiyi yüksek tutmamıza sebep oldu. Arabalar uçtu, binalar kaçtı da insanlara da birşeyler oldu bu dönemde.
Özledim. Futbolun futbol olduğu, Kaliteli şarkıların ve şarkıcıların olduğu, bilgisayar oyunlarının kaliteli olduğu, meyve sebzenin lezzetli olduğu, milyonlarca mültecinin olmadığı güzel zamanlardı.
içinde bulunduğumuz yıllardır. hayal mayal çocukken hatırlıyorum. 90'lı yıllarda, şu 2000'li yıllara girelim bak neler değişecek, gelişecek deniyordu. gelişen şeyler oldu mu oldu elbette. bana mı öyle geliyor bilmiyorum ama ahlaki bir çöküntü başladı sanki. özellikle 2010 yılından sonra.
4-5 sene sonra nostaljisi yapılmaya başlanacak olan yıllardır (kastettiğim 00'lar). ve sahiden de sanki daha dün girdiğimiz milenyumun üzerinden tam 12 yıl geçmiştir. şu an bir 90'lar değil desek de 2020'lere yaklaştıkça 00'lar da tıpkı 90'lar gibi kıymete binecektir.
