karakter sınırlaması olmasaydı ''2000'li yıllarda uçan araba bekleyip de hala şahin'e binmek'' olacaktı, kısmet.
2000'li yıllardan kasıt daha çok 2010-2015 arası yıllar aslında. 90'larda annesinden salçalı ekmek isteyen, sobanın üstünde kestane pişiren, star tv logosunun hala mavi olduğuna şahit olan çocukların hayaliydi uçan arabalar. bunda jetgiller'in de payı var. az mı kıskandırdı şerefsiz elroy bizi.
o yıllarda sürekli, şu an içinde bulunduğumuz yıllara dair hayaller kurulur ve herkes kendi hayalinin başrolünde 'çok zengin', 'çok yakışıklı', 'ünlü futbolcu' vs. karakterleriyle yer alırdı. bu karakterlerinse ortak paydada buluştuğu tek değer 'uçan arabalar'dı. geleceğe dönüş filmini 10 yıl sonra izlemiş ve gaza gelmiş bu çocuklar, uçan arabaların ne olduğundan çok, havada çarpışmadan nasıl seyredeceklerine kafayı yormaya başlamışlardı bile. hatta bunu tasvir ederken, 'uçan serçe', 'uçan tempra' düşünür ve hayallerine gerçeği oturtmaya çalışırlardı. tabi ya, uzun bir süreydi 15-20 sene sonrası. çocuk aklıyla, bu kadar uzun bir süre birleşince ortaya çıkan malzeme kimseye yabancı gelmezdi. belki de biz inanmak istediğimiz şeye inanır, kesip biçer, ona gerçeğin kostümünü giydirirdik.
'ohoo o zaman kadar kesin uçarız olum, böyle bir tuşa basınca her şeyin olduğu bir şey olur bence. okula da gitmezdik ki'..
eğer hayata dair iç burkan detaylar diye bir şey varsa, bu tam karşılığıdır bu detayların. 'lan hakikaten' der insan. 2011 oldu lan 2011. hala değişen bir şey yok. kabaca düşünürsek, sadece dönem dönem telefon ebatları küçülüyor ya da büyüyor.
bütün dünya uçmak için teknoloji geliştirmesi yaparken bizim ülkemizde görülen durum.
yanlış anlamayın geri kaldığımızdan değil sırf farklılık, marjinallik olsun diye.
seksenli yıllardı. arçelik yada beko reklamı olması gerek. hayal meyal hatırlıyorum. yıl 2010 diye başlıyordu. iki tane sarı kafalı çocuk jelatin elbiseler giymiş, değil araba insanlar uzay mekiğine binip geziyordu. ama sene 2011 oldu, sarı kafa çocuklar hala yalın ayak, boyunları bükük.
