çağımızda erken yaşta yapılan evliliklerin önemli bir kısmı ne yazık ki hezeyanla sona eriyor, 20 yaşında evlenmek isteyen birisini ciddiye almalı mı emin olamıyorum. üzerinde yeterince düşünmeden alınan bir karar, ya sonra; dağılan bir yuva, ortada kalmış çocuklar, kavga-hırıltı-gürültü-patırtı; tatsız şeyler.
eskiden, yani dünya bu kadar hızlı dönmezken insanlar küçük şeylerle mutlu olabiliyordu; 30 senelik, 40 senelik, 45 senelik evliliklerden söz edilebiliyordu. bir çiçek aylarca, yıllarca saklanabiliyordu herşeyin 'çok' olmadığı günlerde. şimdi herşey çok, herkesin evi-arabası, balı-reçeli, yaz tatili var. ama tatmin var mı, yok çünkü sürekli başka şeyler arıyoruz doymamacasına!
çağın bu gerçeklerinden arınmış bir hayat yaşayabileceğine inanan kişi 17 yaşında da evlenebilir, sakınca görmüyorum*.
evliliğin kurtuluş olduğunu düşünür.
imzayı attığı an nasıl bir hata yaptığının da farkına varacaktır.
evlilik sorumlulukların en büyüğüdür.
yapmayın kızlar yapmayın.
