Benimdir. "Öz farkındalığın en büyük bedeli ümitsizliktir" diyor Nietzche. Bakıyorum da gerçekten ben artık yaşamaktan bile zevk alamıyorum. Uzun zaman oldu içten ağlamayalı, ağız dolusu içten bir kahkaha atmayalı. Aşık olduğum gökyüzünü, dolunayı izlerken bile sonsuzluk dolmuyor artık içim. Yemek yemekten, film izlemekten, doğaya çıkmaktan, eskiden yaptığım hiçbir şeyden artık zevk almıyorum. Günlerim amaçsız şekilde geçip gidiyor. insan duyguları bile anlamını yitirdi benim için. Aşk, öfke, nefret...hepsi içi boş safsatalar gibi geliyor. içimde hissettiğim tek şey boşluk, hissizlik. Bir tek çocuklar var. Dünyanın her yerinde acı çeken bir sürü çocuk. Sadece onlar için üzülüyorum. Tüm çocuklar çok mutlu olsunlar. Hala bir çocuğun bana gülümsemesiyle mutlu oluyorum. Bu bir parça umut sayılabilir sanırım. Zaten hiç yaşlılığımı göreceğimi de hissetmiyorum. O zamana kadar gücümü çoktan yitiririm sanırım.
