insan gerçekten üzülüyor. 80 lik ihtiyarlar hayata daha pozitif bakıp 1 gün daha fazla yaşayabilmek için çaba sarf ederken biz ölmeyi bekliyoruz.
Bizi kim bu hale getirdi..
çok da bi şey istemiyorum halbuki.
20 li yaşlarında olan insana "bi şey istemiyorum, birileri moralimi bozmasın yeter." dedirtenlerde bence sorun.
sonra valeria depresif. valeria ya yoldan bi tane papatya kopar, "al koleksiyonuna kat" de havalara uçar. sen şu şartlarda valeria nın hala intihar etmemiş olmasına dua et.
ülkenin refah seviyesinden. zengin olsam 20 yaşımda hayattan soğumazdım. düşün yediğin önünde yemediğin arkanda, her şeyin en güzelini alıyorsun. istediğin gibi yaşıyorsun. ben olsam ben de yüzüme kadar yaşamak isterim.
okursun, kendi paranı kazanmayı hayal edersin, kendi hayatını kendin kurmayı, kimsenin sırtına basmadan yükselmeyi istersin. atanamazsın, üç kuruşa sürünürsün.
ve sonra liseden arkadaşlarını görürsün. okumayan, iki senelik bir yeri kazanıp bitiremeyen, ygsde barajı geçemeyen insanlar lüks içinde yaşarlar. lüks arabalar, havuzlu evler, yurtdışında tatiller.
evet, onurlu yaşam, bilgi para etmiyor.
evet, adalet bu ülkede yok.
ülkenin ''sevgili öğrenciler'' yazamayan başbakanı var ve bir de üniversiteli işsizleri. hadi inandır umuda.
evet, genç yaşta hayata küsen o insanlar çok haklı.
evet, son derece yetkililer çok suçlu.
20'li yaşlar çok erken bir yaş olduğu için, hayattan soğudun mu , bir daha geri istediğin gibi tutunamazsın şeklinde yorumlara, düşüncelere kendini kaptırmayıp, karamsarlığa düşülmemesi gereken durumdur.
Yüzümün gülüyor belki ama içimi görün bir de siz bu genç yaşımda baba yokluğu çekiyorum onu çok özlüyorum çok arıyorum hayat onunlayken çok daha güzeldi daha anlamlıydı.
hasta toplumlar kendi bireylerine o kadar çok acı verirler ki, birey o toplumdan kaçmak ister. fırsatını bulduğunda da kaçar.
Robert B. Edgerton - sick societies
