Kahramanlar can verir yurdu yaşatmak için.
Ama yeter artık.
Kahramanlar da yaşasın.
Kahramanlar yaşasın siyasetçi yavşaklar can versin biraz da.
Başımız sağolsun.
Çözüm süreciyle öfkeli ama şirin çocuklar algısı yaratılmaya çalışılan pkklı orospu evlatlarının son kahpeliği. Hani lan Bunlar silahlarını gömüp dağdan iniyorlardı?
Şimdi operasyon yapıldı, 48 tanesi etkisizleştirildi, bomba yağmuruna tutuldu diye gaz alır medyadaki bazı köpekler.
ortaklar karakolu olduğunu duyunca çok şaşırdım. burada birkaç kez karakola ikmal amaçlı bulunduk, baskın yiyecek bir karakol değil. farklı şeyler olmalı olayın altında. allah şehitlerin ailelerine sabır versin, başımız sağolsun.
Güneydoğu ilçelerinde şu sıralar hafiften bir kıpırdanma var. Normalde bu tür aktif eylemler bahar aylarına saklanırdı da örgüt taktik değiştirmiş anlaşılan. Şemdinli haricinde silvan, cizre, nusaybin gibi yerlerde de son iki üç akşamdır küçük çaplı patlayıcılarla kalekol noktalarına saldırılar yapılıyor. Ohallerin ilanına rağmen Terörle mücadele konusunda hala pasif bir politika izleniyor. Buna bizzat şahit oluyorum. Değişen pek bir şey yok.
Tek bildiğim bir müddet uykuya yatan pkk ve bünyesindeki kolların yeniden faal duruma geçtiği ve önümüzdeki günlerde de sıkıntı yaratacağı gerçeğidir. Normalleşme bir türlü sağlanamıyor şu diyarbakır - şırnak - hakkari üçlüsünde. istisnaları tenzih etmekle beraberinde genel olarak Halkı aynı tas aynı hamam. Zihniyet bölücülük ve ayrışma üzerine. Pkk kan kaybetmesine kaybediyor da bu sempatizanları bir şekilde (özellikle kaçırılma ayağına) bünyesine katıp yeniden güç toplamaya devam ediyor.
90'lar yani benim çoçukluk yıllarım. terörün zirveye ulaştığı şehit haberlerinin her saat başı geldiği yıllar. aslında size kısaca annemi anlatmalıyım. annemin okur yazarlığı yoktu, babası tarafından okutulmamıştı .ama eminim imkanı olsaydı büyük şeyler başarırdı. başarırdı çünkü zeki kadındı yokluk fakirlik içerisinde 6 çoçuk doğurmuş 1'ini doğduğumda kaybetmiş 5'ini ailedeki tüm şiddete ve baskılara ragmen büyütmüş biriydi. annem fakirliğe alışmış üstüne üstlük dayak yediğinde sadece inancı dahilinde allah'a şikayet eden biriydi. . dolayısıyla bizimde boynumuz büküktü. bu yazacaklarımı bazılarınız içtenlikle anlarken, bağzılarınız demagoji yaptığımı yada prim kastığımı düşünebilir, ama bunlar yaşandı, anlamasanızda birşey değişmiyor.
o zamanlar radyomuz vardı her daim açıktı.radyo bizim ulusal haber kaynağımızdı. saat araları müzik ile sohbetleri dinler, saat başı haberleri dıt, dıt, dıt, dıııııt sesi ve o klasik fon müziğiyle başlardı. evde herkes bir birini sustururdu haberleri dinlemek için. yine o duymaktan korktuğumuz şehit haberi verilir, ardından annem dizlerine vurarak şu sözü söylerdi" yine bir ailenin oçağı söndü, yine bir ana öldü" derdi. annemin bu hissiyatını betimlemek zor ama en az bir şehit annesinin duyduğu acıyı hissederdi kendinde. babam annemin söylemine kızar "ya tamam, bi sus da, dinleyelim nasıl olmuş" derdi. her gün her saat başı şehit haberleri ve bizim evde tepkiler hep aynıydı. bu haber sonrasında dedem 4,5 yıl yaptığı askerlik anılarını anlatırdı rahmetli. tam 4,5 yıl. babanem 14 yaşında üvey amcaoğluyla evlenmiş, amcaoğlu askerde şehit olunca 15'inde yine akrabası olan dayı oğluyla evlenmişti. evlilik sonrası dedem hemen askere gitmiş 4.5 yıl kendisinden haber alınamamıştı. babannem "hep öldü gelmiyecek diyordum" derdi. sonra babam askere gitmiş gelmiş ardından 15 yıl sonra abime sıra gelmişti. bizde bir adet vardı. köyde askere gidecek olan er için cami apollosundan (hoparlör'den) anons edilir, dostu düşmanı askerle vedalaşırken ceplerine para koyardı. hep kavga ettiğimiz bir birimizi öldürmeye çalıştığımız kişiler bile uğurlamaya gelip abimin cebine para koymuştu. annem abimin yüzüne karşı ağlamadı ama ne zaman gitmek için sırtını döndüğüyse işte o gözler pınar olmuştu. anneme "yanında ağlamıyordun, şimdi neden" diye sordum, annem "yüzüne ağlamadım ki, aklı karışmasın, üzülmesin diye" dedi.abim askerdeyken annem her gün haberleri dinler, şehit haberleri sonrası hüngür hüngür ağlardı. köy girişini gözler bir jandarma arabası gözükse ölüp ölüp dirilirdi. nitekim abim gitti geldi.bana geldi sıra ben annemi o şekilde bekletmek istemediğim için çalışıyormuş gibi yapıp, sadece abime haber vererek gittim.
gel gelelim bu sadece evladı askere gitmiş gelmiş bir ananın hikayesiydi. bu yaşadıklarımı yaşayayan ekranları, telefonları başında evladından haber bekleyen binlerce aile var. Bir de bugün
Sözleşmeli er Sercan Kara (Isparta)
Sözleşmeli er Emre Karaaslan (Bursa)
Sözleşmeli er Ömer Küçük (Hatay)
Piyade uzman çavuş Gökhan Kurak (Zonguldak)
Piyade Er Erhan Karaca (Samsun)
Korucu Osman Yeşil
Korucu Alaattin Tekin'nin
çoçukları, babaları, dedeleri ve bir de yüreği paramparça olmuş analar var.
38 yıldır analarımız evlatlarıyla ölmekte.
bi söz var hani babalar evlatlarını gömmemeli diye, peki ya analar?? anaların acısını anlatacak söz yok .
şehit olan ölen çekip gidiyor ama arkada kalan evlatlara babalara en önemliside olan analara oluyor .
bir de 2015 yayınlanan bir haber var ki 80 milyonun utanacağı bir haber, vay ki vay. buyrun devlet yetkililerini ve biz 80 milyon türkiye halkını utanmaya davet eden habere;
Hayattan sekiz can gitti sekiz bize rakam olarak verilen sekiz hayat. Bizim icin az evlerine kor düşen aileler icin cok fazla katlanilamayacak kadar fazla bir acı. Unutmuyoruz alışmıyoruz diyoruz ya 8 sehit diyerek coktan alistigimizi gosteriyoruz .
