yine felaket bunaldığım bir gurbet akşamından yazıyorum sözlük, memleketime 5 saat uzaklıkta ve batıda bir şehirde çalışıyorum, yine ne zaman tayinim çıkar diye düşünmekle geçen bir günü daha geride bırakıyorum, batıymış yakınmış falan farketmiyor, ait olduğum yerden doğup büyüdüğüm topraklardan uzaktayım akşamları kapıya gelen bir tek dost yüzü yok, ve tahminim o ki hayatımın bi 3-5 senesi daha böyle geçmek zorunda, isteyince hemen tayin vermiyorlar. evlenmek için tayinimi beklemeye mecburum..
esasında mesele ben değilim bu acıyı yaşayan biri olarak türkiye genelinde memur olmak için ömür tüketen gençlerin durumunu sorguluyorum uzun zamandır.
bir defa bu konuma gelebilmek için 8 yıllık ilköğretimin sonunda ortalamanın üstünde bir öğrenci olmaya mecbursunuz. ve dolayısıyla anadolu liselerine giriş için yapılan sınavı ciddiye almak ve henüz 14 yaşınızdayken o büyük stresi yaşamak zorundasınız, ardından anadolu lisesini kazananıp kazanmadığınıza bakmaksızın 4 yıllık lise öğrenimi boyunca disiplinli bir çalışma hayatınız olmak zorunda, arkasından gelen üniversite sınavı, dershanelere dökülen onca para ve ağır stresli bir dönem... bu arada sene kayıpları gayet olağan.
arkasından 4 yıl üniversite, bir çoğu için turkcell reklamlarındakinin tam tersi zorlu bir dönem. arada istisnalar olsada geneli böyle.
ve ardından kpss... eğer atanırsanız güya kazanmış olursunuz, kazanamazsanız geride bıraktığınız onca çile koca bir sıfır. evet söylemesi ne kadar kolay değimi? eğer atanamazsanız onca çile koca bir hiç.
ya atanırsanız? o takdirde doğu görevi ve gurbette geçecek ortalama bi 5 yıl daha.
kazandığınız paranın çektiğniz memleket, aile, eş dost hasretine değmeyeceği bir 5 yıl daha...
ama bildiğm bişey daha var; özel sektörün acımasızlığı...
o yüzden lütfen okuyanları yanlış yönlendirmesin, evet ne öğretmen ne de bankacı olarak özel sektörün şartları insani değil.
özel sektöre köle olmamak için insanlar bunca çileyi çekiyorlar. ben çok bunaldığım bir günün akşamında sadece biraz içimi dökmek istedim.
