Öte yandan italya'da ise italya Komünist Partisi'nde başta çoğunluğa sahip olan komünist sol, özellikle örgütsel sorunda çok netti ve bu netlik onun yalnızca yozlaşan enternasyonalda oportünizme karşı cesurca bir kavga vermelerini değil ayrıca devrimci hareketin enkazından sağ çıkmasını sağlayan ve karşı devrim gecesinde marksist teoriyi geliştiren bir komünist fraksiyon oluşturmasına olanak verdi. Fakat 1920'lerde burjuva parlementolarına katılmama burjuva parlementolarına katılmama yanlısı argümanları, komünist öncü kolunu kitlesel etki izlenimi yaratmak için büyük merkezci partilerle birleştirmeye karşı çıkışları ve Birleşik Cephe ile işçi hükümeti sloganlarına karşı görüşleri de marksist yöntemin derinlikle bir anlayışına dayanmaktaydı.
Aynı şey italyan sol komünistlerinin yeni faşizm olgusuna dair analizi ve bunun sonuç olarak demokratik burjuvazinin partileriyle bir herhangi bir anti-faşist cephe oluşturmayı reddetmesinde de geçerliydi. Parti kurucusu Amadeo Bordiga'nın ismi artık değişemez bir biçimde italyan komünist solunun tarihinin bu aşamasıyla özdeşleşmiştir, fakat bu militanın katkılarının devasa önemine rağmen Bolşevizm Lenin'e ne kadar indirgenebilir ise, italyan solu da Bordiga'ya ancak o kadar indirgenebilir; ikisi de proleter siyasi hareketin organik ürünleridir.
