öncelikle çanakkale zaferinin yıl dönümünü kutluyorum.
her 18 martta televizyonlarda karşılaştığım çanakkale savaşlarına dair programlardan tiksiniyorum.
çünkü bütün programlarda inanılmaz bir duygu sömürüsü var. yok efendim çanakkale ruhu, yok efendim askerin son mektubu, yok kınalı kuzu cart curt. biri de çıksın adam gibi anlatsın aq ya bu savaş neden yapıldı, hangi aşamalardan sonra bu savaş oldu, bu savaşın ehemmiyeti nedir, bu duruma nasıl gelindi ve bu zafer nasıl kazanıldı, askeri ve teknik detayları nelerdir, hangi komutanın hangi kritik kararları etkili olmuştur, bu savaştan sonra neler olmuştur, tarihi nasıl değiştirmiştir vs.
ama yok bizim sikko duygusallığımız böylesine bir zaferde bile bizi kıytırık ezik bir halk gösteriyor amk. sanki bizim bu ''masumluğumuza'' ve ''ezikliğimize'' acıyarak ilahi bir güç bize zafer bahşetmiş gibi bir algı oluşuyor sonra. yapacağınız programları sikeyim.
