O yaştaki yeğenlerime de özellikle tembih ederim ''bakın ben bir hata yaptım duygusal bok olarak, 15-17 yaşında tanıştığım kızlarla evleneceğiz zannedip ciddi ilişki yürütmeye kalktım, siz aynı boku yemeyin, dalgasına takılın, ağzınıza sıçar bırakırlar, kadın milletinin sevmediği erkeğe asla merhameti olmaz'' diyorum. Amma kafa sikiyorsun diyorlar bana da korkuyorum bana yaşanılanları onlar da yaşarsa diye. Şimdi istesem de, doğru insan olduğunu düşünsem de kadınlara güvenmekte zorlanıyorum çünkü öyle ekstrem yalanlar duydum ki yerimde kim olsa inanırdı. E bunlar zaten çocukluktan beri alışıyorlar anaya babaya yalan söylemeye, anasını babasını kandıran hayatındaki adamı da ayakta sikiyor tabi. Ne olacağıdı? Neyse siz sakın bu yaşta ciddi ilişki düşünmeyin, olmaz çünkü. babayı alırsınız. Hele hele kızlara diyorum! bazı şeyler gitti mi asla telafisi yok, kaç arkadaşımın adını çıkartmışlardı mahallede, aman diyim!
16 yaşımın son demlerinde 22 yaşında bir adama aşık olmuştum. Seni seviyorum canım cicim diyorduk birbirimize, el ele tutuşup yemek yemeye, içmeye falan gidiyorduk, sevişiyorduk. Ben nasıl mutluyum ama. Hayatımın aşkını bulmuşum. Benim kaderim bu adam için yazılmış diyorum. Kesin evlencez bi gün diyorum. Biraz da olgun hissediyorum ya kendimi, liseli ergenlerle bırak sevgili olmayı takılmıyorum bile, arkadaş çevrem falan benden büyük genelde. Sonra bıraktı bu herif beni. Dedi ki ben seni sadece seks için kullandım, ben nereden bileyim senin bana aşık olacağını. Sonra ağladım tabii. Ama nasıl ağlamak hayat damarım koptu sanki. Sanki benim hayatım onun üzerine kuruluymuş da o gidince yıkılmış gibi. 5 ay falan kimseyle yakınlaşmadım bile. Adamdan nefret etsem edemiyorum, seviyorum çünkü deli gibi. Olsun onun canı sağ olsun diyorum hep. Suç bendeydi diyorum. Kullanıldığımı bile bile göre göre devam ettim diyorum. Sonra sevgim gitgide azaldı. Yerini acıyla karışık bi saman tadına bıraktı. Aklıma geldiğinde hala içim sızlıyor. Ama bu sefer beni sevmediği için değil, bana yaşattıkları yüzünden. Kendime üzülüyorum. Kendime acıyorum. Unutamamış olmama kızıyorum. içimdeki intikam alma isteğine kızıyorum. intikam almamın bir yolu da yok çünkü. Napayım gidip dövdüreyim mi adamı. Ne gerek var. Velhasıl ı kelam böyle şerefsizler çok var. 17 yaşında dünyadan haberi olmayan, aşkı, ayrılığı, ölümü, parasızlığı doğru dürüst yaşamamış olan aklı bir karış havada bir çocuktum ben. 22 yaşına, onun o zamanlar olduğu yaşa gelip o günlere baktığımda büyük ihtimalle küfredicem o adama ve kendime ne salakmışsın be kızım diyecem. He ama şu da var, beni kalbimden yaralayan, beni ağlatan ilk erkekti. Bir erkek beni kolay kolay ağlatamaz sanıyordum. Çok kolaymış oysa. Sevdin mi ağlıyormuşsun. Benim aklımı başıma getirdiği, hayatı öğrettiği için teşekkürü borç biliyorum yaşadığım bu olaya. Zaten bizi biz yapan, büyüten edindiğimiz kötü tecrübeler değil mi. Büyük ihtimalle aşık olan kişiyi büyütecek, olgunlaştıracak, pişirecek olan aşktır. Bu yüzden aşkın bitiminde yaşanılan acıya küfretmek değil onu sahiplenmek, ondan ders çıkarmak gerekir. Ayrıca sonu kötü biterse bir daha asla o kadar saf, o kadar temiz duygularla birini sevemeyeceksiniz büyük ihtimalle. Değerini bilin.
hep güzel hatırlanır mı, bilinmeyen aşktır. 17 yaşındaki gencimiz kendisini tanımaya henüz başlamışken bir başkasına kendisini gerçekten tanıtabilir mi veya ne kadar tanıtabilir merak konusudur.
17 yaşımda edindiğim o sevgili öyle masumane duygularla bezenmişti ki, değil seksin akla gelmesi romantizm içerikli bir muhabbet bile geçmedi. bir çok tespitteki gibi öyle 18 e kadar sürer sonra biter gibi bir durum da söz konusu değildi. 23'e kadar sürdü ve tanımda olduğu gibi acıtarak bitti. geriye kalan sadece kabuslardı.
"...şimdi bakıyorum da çok değişmişsin.
hala meleksin, iyisin. daha çok güzelsin.
ama içki içiyorsun arkadaşlarınla filan.
açık giyiniyorsun be kızım.
kıskanırım ben seni böyle, olmaz yapamayız!..."
başladığı an çok heyecan veren, gözlerin başka bir şey görmediği aşktır. lakin yaş 20 ve üstünü bulduğunda, bu ilişki şans eseri devam ediyorsa bile taraflardan birinin gözleri açılacak ve o taraf ilişkiyi bitirme yoluna gidecektir.
güzeldir de arada kalır insan. hele de gerçekten çok seviyorsanız, keşke bir on yıl sonra falan karşılaşsaydık, diye içinizden geçirirsiniz. çünkü, birçok örneği olmasına rağmen, insan 17 yaşında ilişki yaşadığı biriyle ömrünün sonuna dek birlikte olmak istemez. birgün ayrılacağınızı bilirsiniz ama istemezsiniz de.
1. sınıfta sınıfın en çalışkan yavrucağına muhakkak aşık olunacağı için ilk aşk olamayan aşktır. Son olunacağına şüpheye yer bırakmadan inanılır. Bazı ergenler acı çekmeye özendiğinden durumu olduğundan daha ağır melankoliye de sokabilirler. Zamanı geldiğinde bu aşk da herşey gibi sahibini terk eyler yahut sahibi onu terk eder.
yeni yeni kendinizi tanımaya başladığınızdan hiç bitmeyecek sanılan aşktır. aradığınızı buldunuz ve onla bir ömür boyu ayrılmayacak birlikte olacak gibi bir fikrine kapılırsınız. fakat sonra saçma olduğunu anlarsınız. fakat hissettirdikleri yine de güzeldir.
insan, 17'sinde duygularının heyecanlarının sevinçlerinin ve aksi şekilde üzüntülerinin de doruğundadır herşeyde olduğu gibi. bir insan, bu yaşta tamamiyle duygularıyla hareket etmesiyle ün salmış olduğu halde hatta adına -delikanlı- dendiği halde nasıl olur da ona aşık olamaz denilir ki?
17 yaşında yaşanılan aşk uçarıdır. heyecan vericidir. evet, mantıksızdır belki. evet saçmadır hatta ve hatta belki kısa zaman sonra bitecektir. ama o hissedilen duyguya aşk denilmemesi ayıp olur.
22-23 yaşlarında yaşanılan aşklara benzemez elbette. o kadar oturaklı, gerçekçi ve mantıklı olmayabilir. ama adı aşktır. insanlar 55-60 yaşında geldikleri zaman bile -çoğu insan onlara işleri çoktan bitmiş gözüyle- bakarken aşık olup evlenebiliyorlarsa, 17 yaşında her duygusu taze, hayatta acı yaşamamış, 'hayatının baharında, en güzel yıllarında', duygularının önüne set vuramayan insan nasıl aşık olamaz!
ben, 17-18 yaşlarında kaçıp evlenmiş insanlar tanıyorum. siz tanımıyor musunuz sanki? bırakın allasen. onlar ne hissederek kaçıp evlendi? büyüklere saygının aile bağlarının çok daha önemli olduğu yıllarda o insanlar 16-17 yaşında, çoğumuzun 'ergenlik' adını verip dalga geçtiğimiz yıllarda şuan bile hiçbirimizin göze alamayacağı büyük bir risk alıp kaçtılar! aşk için. sevgi için.
siz bunlardan sonra, nasıl olur da bir insan 17 yaşında aşık olamaz dersiniz?
olur. hemde öyle bir olur ki...
