ve maalesef bu ülkede adaletin artık kalmadığına inandıran bir olayla tekrar gündeme gelmiştir. ilk raporda sanıkları suçlu bulan bilirkişi raporuna rağmen mahkeme ikinci bir rapor istemiş ve bu raporu hazırlayan bilirkişi heyeti ölen 30 kişiyi suçlu bulmuş! yanlış duymadınız, bu patlamanın tek suçlusu ölen yitip giden 30 canmış!
ulan insanları mezarlarında bile rahat bırakmıyorsunuz yazıklar olsun size.
bu ülkede adalet aramak harbiden kerhanede bakire aramaktır!
iki madencinin tam 148 gündür çıkartıl-a-madığı, onları çıkartmak için sabah akşam çabalayan (!) aziz devletimizin uluslararası ihale yapmayı planladığının öğrenildiği, insan hayatının türkiye'deki değerini anlatan üzücü maden kazası.
patlamada ölenler nasıl korkmuşlardır kim bilir, onlara her seferinde ekmek getiren o kara taşlar bu sefer ölüm getirdiğinde. nasıl üzülmüşlerdir ölümden önceki o birkaç saniyede, geride bıraktıkları aileleri için. nasıl isterlerdi kim bilir yaşamayı. keşke ölüme bu kadar yakın bir işleri olmasaydı onların. keşke, her iş bitiminde "çok şükür bugün de kurtulduk" diye düşünmek zorunda olmasalardı.
mezar onlara tanıdık geliyordur şimdi. alışık değil mi onlar zaten toprağın altındaki karanlığa?
akp'nin, bütün felaketlerde olduğu gibi suçu cumhuriyetin ilk yıllarına ve o dönemdeki yöneticilere atacaklarını düşündüm, belki de o madenler sonra açıldığı içindir tam net bir bilgim yok. fakat belli ki ileriki zamanlarda açıldı, yoksa suçlu belliydi!
ulan, 32 kişi öldü, 32 kişi. 32 adam gitti. 32 ev, bir daha hiç bir hafta önceki gibi olmayacak. 32 ev yandı be.
savaştayız sanki.
savaş olsaydı hem belki daha iyiydi. daha acıklısından kelimeler tutuşturulurdu cenazelerin ardından. daha büyük haberler, daha fazla reyting yaparlardı gömlekleriyle kravatlarıyla tam takım ölüm haberlerini bekleyen beyler.
savaş olsaydı, ne hikayeler çıkardı be bundan. şüphesiz sözü edilirdi hikayenin tam yarısında hain düşmandan. hain düşman. evet hain. ama bizim ölülerimiz, bizim şehitlerimiz onurlu, yiğit. kapkara başlıklar atılırdı onlar için belki, belki büyük adamların bile sevişmesi insanları çekmezdi.
savaş olsaydı bu, düşenler hain kurşunuya düşseydi, şüphesiz çok daha yakışıklı olurdu.
şimdi, herkes ama herkes, yeni doğan çocuklar dışında konuşmayı ve bir parçacık olsun düşünmeyi bilen herkes biliyor onların neden öldüğünü, yerin altında, yiğitçe.. yiğitçe mi? savaş olsaydı belki..
ama şimdi, sanki toplu bir kalp kriziymiş gibi olup biten, sanki ortada sonuç var ama sebep yokmuş gibi hareket edilmeli. ama yine de herkes biliyor işin sebebini. herkes. bu yüzden bu iş bu kadar yakışıksız ya işte. eğer herkes bilmeyeydi, gizli bir sebebi olsayı bu ölümlerin, belki çok daha yakışıklı haberler sundurabilir, primlerine prim katabilirlerdi gömlekleri ve kravatlarıyla tam takım ölüm haberleri bekleyen beyler.
savaş olsaydı ne iyi olurdu.. heyhat, devlet aracılığı taşeron eliyle öldü maden işçileri. bu sefer de rant yok demek gömlekli kravatlı büyük beylere. demek çok üstünde duramayacaklar bu haberin. büyük hikayeler çıkamayacak. çıkmasına çıkar ya, mesele onun ardından hemen güzel neşeli bir haber koymakta. mesela bir karnaval, ya da bir magazin haberi. işi artık ölülerine yanmaktan gayrı bir şey olamayacak olan insanları sürekli düşünürse kanser olacak olan bu halk, yumuşatılmalı, uyuşturulmalı. birkaç meme gösterilmeli hatta, bir kaçta bağırıp çağıran milletvekili. ama asla bahsedilmemeli şerzan'dan. bu halk şerzan'ı da duyarsa.. pardon, şerzan'ın gerçek hikayesini duyarsa..
ama mutlaka ona da yapılacak bir makyajı vardır o gömlekleri kravatlarıyla tam takım ölü haberleri bekleyen beylerin. mutlaka uyduracak bir yamaları vardır, boşuna buralara kadar gelmedilerdi ki..
ve padişah. o en rahatı aralarında. en bol keseden o salladı. ve en çok o güldü kendi yalanlarına. bu halk dedi, bu halk iflah olur şey değil kardeşim. nasılsa ne söylesem yut.. yutmasa bile en azından bağırıp çağırmayacak. düşünmeyecek. ah edip vah edip yerinde oturmakta üstüne yoktur benim halkımın..
aslında en kızdığım bunlar değil. bugün aşkı memnu günü ya hani. hani bir gün içinde bu başlığa ve bu insanlara reva görülen her bir yazıdan her bir düşünceden kat be kat fazla olacak ya o rezil dizi hakkındaki düşünceler.
yüzlerce şehide kelle diyen zihniyetin buradaki ihmal ile hayatını kaybetmiş 30'a yakın vatan evladına acılı aileleri önünde ölmeyi kabul ederek, kaderleri gereği oraya girdiler demesiyle son bulmuştur.
herkes ölümü tadacak nasıl olsa kaderimizdeki tek kesin olay bu, sen de girsene oraya ananı da alıp yiyorsa? hadi?
daha konuşurum da hadi neyse; ailelerine sabır ve baş sağlığı dileklerimle..
bugün tv de onların tabutlarını gördüğümde oldukça üzüldüm ve oldukça düşündüm. hani ekmeğini taştan çıkarmak sözü vardır onlar için bu söz hafif kalır çünkü onlar ekmeğini çıkarmak için yerin yedi kat aşşağısındaki taşa vuruyor. allah, hayatını kaybedenlere rahmet eylesin.
seçim öncesi dağıtılan kömürler gibi onları çıkaranların yaşamınında bedava olduğunu gösteren facia ne kadar ironik.
not: dünyanın en zor işlerinden birini yapan bu insanlara gereken değerin verilmemesi çok üzücüdür.
28 işçi'nin akp özelleştirmelerine kurban gittiği olaydır. Taşeronlaştırmalar olduğu sürece bu olayların ardı arkası kesilmeyecek, maden işçileri ölüme gönderilmeye devam edecektir..
her "kaza"nın ardından olduğu gibi, şimdi de acaba ihmal mi, kader mi, suçlu kim tartışmaları yapılıyor. başbakan erdoğan ise, 19 mayıs'da patlamanın olduğu madenin önünden konuştu: "kader" dedi. çok somut ve gözle görülen gerçek ise, ağır basan kâr hırsının yanında insana değer verilmediğidir. patronları ilgilendiren, hiç bir zaman, işçi sağlığı ve güvenliği olmamıştır. özelleştirmenin artmasıyla iş cinayetlerindeki artış da bunun göstergesidir.
i̇ş yerlerinde ihmaller varsa, önlemler alınır, eksiklikler giderilir ve ihmaller ortadan kaldırılarak, aynı sebeplerin kazaya neden olması engellenir. normali budur. ama ülkemizde, madenlerde, son üç yıldaki "kazaları"n sayısı ile ölümlerin sayısını kıyasladığımızda, 2004 yılında kanunda yapılan değişikliğin etkisini görürüz. maden kanunu'nun değiştirilip madenlerin özel şirketlere ve taşeronlaştırmaya açılmasıyla birlikte tüm türkiye kaza mahalli oldu: "2004'te iki, 2005'te bir ve 2006 ve 2007'de üçer ölümlü kaza meydana gelirken, 2008'de 22 ayrı ilde 38 ölümlü kaza yaşandı, 43 işçi öldü. aynı şekilde, 2009 yılında 24 ildeki 63 kazada 92 işçi kaybedildi. 2010 yılı da farklı değil: ilk beş ayda 15 ilde 42 ölüm kaza oldu, 37 işçi öldü. "(radikal, 19 mayıs 2010)
ve dün konuşmasına izin verilmeyen maden işçilerinin bakan dinçer'e tepkileri: "bütün ocakları gezmenizi istiyoruz. bu yolları görmenizi istiyoruz. buradan bir hasta çıksa gidemez, ölür" şeklinde idi...
işte gerçek bu! yer üstünde bile bir güvenlikleri olmayan bu emekçilerin yer altında güvenliklerinin sağlandığını düşünmek mümkün değildir. ama bakan dinçer şu cevabı veriyor: "buranın yol sorununu biliyoruz. bunu tekrar tekrar tartışmaya gerek yok. şu anda sorun da sorumlu da aramıyoruz" ... bakan sorumlu arayamaz, o onları bilir, çünkü sorumluların başındadır! i̇hmal de arayamaz, varsa eğer, kendisinindir.
ama ihmal yok, kapitalizm gerçeği var! kapitalizmin ahlakı da, değer yargısı da, varlık nedeni de kârdır; işçilerin, emekçlilerin, insanın hayatı pahasına döndürür çarkını... onların hayatını düşünmez. onların güvenliğini almaz. onların sağlığını düşünmez. kapitalizm kâr için kan emer, can alır. ama bu düzen böyle gitmez, bu çarkı döndürenler, onu kendileri için de döndürecektir. işçilere ve ailelerine desteğimizi bildiriyor, yalnız değilsiniz diyoruz. halk adaletsiz kalmaz, tarih bize bunu öğretiyor.
ateş düştüğü yeri yakacaktır. ihmaller hatalar devam ettikçe malesefki yeni haberlerin olması an meselesidir, bu olayın son olması için herkesin üstüne düşeni yapması dileğimizdir..
Zonguldak'ta bir karanlık dehlizdeyim...Heryanımı kaplamış zifir, kömür karası...Eşimde yar!.. Anamda evlat acısı...Sesizce ölmekteyim...*
