üniversitenin öğrenciler için açtığı bir kontenjandır.
mülakatta hıncahınç dolu salonu gören jüri üyeleri şok olur.
çareyi bütün salonu boşaltıp adayları on'arlı gruplar halinde içeri almakta bulurlar.
ilk 200'den sonra, yani benim onlu grubumda nasıl olduysa formum kaybolmuş, ben salona çağrıldıktan sonra
yaklaşık 50 kişi daha gelip gitmiş ama ben sayın jüri üyeleriyle muhattap olma şerefine nail olamamışımdır.
durumdan şikayetçi olma hakkım doğmasına karşın hiç ses çıkarmadan tüm gelen arkadaşları dinledim.
çok üzücü bir manzara. trajik hatta. kiminin babası annesi kardeşi rahatsız. kimi ailesinden bin km uzakta okumaya geldiği memlekette ortama ayak uydurmak için para derdine düşmüş. kimi yetim...
sayın jüri üyeleri, sizi asla affetmeyeceğim. neden mi? 9 kardeşi olan ve hiç "gelirimiz yok." diyen kıza güldünüz. yalan mı söylüyordu? yalan söylese ne fark eder?
birer makine gibi çalışan ellerinizi, buz gibi soğuk sesinizi, sevecen gösteren lacivert takım elbiselerinizi, babacan bıyıklarınızı hiç unutmayacağım...
ben de çalışmak zorundayım, hatta üniversiteye ara vermek zorunda kalabilirim iş bulamazsam. ama dinlediklerim içime öyle oturdu ki, içinde arkadaşımın benim için pişirip sefer tasına koyup getirdiği kek olan poşetimi ve ceketimi alıp gözlerim dolu vaziyette salonu terk ettim. *
