başka bir deprem riskini göze alamayan bir ailenin apar topar toplanıp hiçbir şeyden habersiz 5 yaşındaki çocuklarını tatile çıkıyoruz bahanesiyle kandırıp ayvalık edremit gibi yerlere götürmesini hatırlatandır.
hiç unutmam daha 5 yaşındaydım deprem anı felaketti, babam beni halı gibi koltuk altına almış merdivenden aşağı koşturuyodu. 99 model bi şahin s vardı bizde, apartopar binip bursayı terk edip edremite gitmiştik sanırsam, edremite vardığımız gece motelde kalıyoduk ve bir depremde orda olmuştu herkes dışarı çıkmıştı elektrik yoktu bir şey yoktu tarla gibi bir yere gitmiştik arabada uyumuştuk, daha o günlerde dahi tsunamiden bahsediliyordu ilginç.
daha sonra bursaya döndüğümüzde depremde yıkılan yerleri görmeye gitmiştik, 5 yaşında hiçbir şeyden habersizdim ama durum içler acısıydı.
çocuk yüreğimizde ölüm korkusunun ve depremin ne demek olduğunu bize öğreten acılardır. o parklarda felan yatışlarımızı o korkumuz o anlatılanları unutmak mümkün dahi değil, akrablarının yarsını daha hiç tanımadan 7 şiddetindeki 1970 gediz depreminde kaybeden biri olarak depremi çok duyarak büyümüş olsakta onun karanlık yüzüyle ilk defa 17 ağustosta karşılaşmıştık. her gece çocuk yüreğimle gider anne ve babamla vedalaşırdım deprem olurda gece ölürüz diye... ve asla o acı anıları bir daha unutmıycaz ve unutamıycaz. eğer allah nasip ederse ileride o olayı görmemiş olanlara üzülürek anlatıcaz bu gözler neler gördü diyerek...
