bildiğin ıstıraptan kurtuluştur. hani bir muhabbet vardır ya, "torununun torununu gören cennete gider." diye. torununun torununun torununun cenazesini görmek bu anlamda nasıl bir acı verir insana meçhul. ölmek belli bir yaştan sonra gerçekten ödül oluyor, yakinen biliyorum.
Zaro ağa öldüğünde torunlarının dünyaya doyamadan gitti! *diye ağıt yaktıkları söylenmektedir. Şu an istanbul Üsküdar da 1. Ordu hizmet binası olarak kullanılan Selimiye kışlasının inşasında çalıştığından bahsedilmektedir.
Zaro ağa ismi ile tanışıklığıma gelecek olursak; askerlik hizmetimi 1. Ordu bünyesinde tamamlamam hasebiyle, zaro ağa ismini duyup araştırdığımda bu gerçek karşısında feci dumura uğradığımı söylemem gerek. askerlik dönemimizde aha burayı kesin zaro ağa sıvamıştır diye bolca kaynak yapmışlığımızda mevcuttur.
160 yaşında ölmek problem değil önemli problem şimdi ki 60 yaşımıza kadar yaşadığımız varsayımından yola çıkarak sadece 20 yılın genç ve diri olması geri kalan zamanlarda ya çocuk yada pörsümüş yaşlı olması durumunun vaziyetidir. 160 yılın 120 yılı genç kalacaksak amenna. yoksa gereksiz bir hadisedir acı çekmekten başka bir cacık olamaz.
ikinci zaro ağa olmaktır. düşünsenize bir adamın tanıklık ettiği dönemi. tamam belki sevdiklerini kaybetme acısını yaşadı ama dünyanın hiç bir insanına bahşedilmeyen bir hediyeydi onunkisi. napolyon, george washington, louis pasteur, albert einstein, karl marx, stalin, churchill, balkan savaşları, çanakkale savaşları, fransız devrimi, sanayi devrimi, 1. dünya savaşı, tv, radyo, telefon, aşı, otomobil, uçak ve daha sayamadığım bir yığın devrime, devlet adamlarına tanıklık etmiş aynı çağın insanı olmuş. isterdim doğrusu 160 yıl yaşamak. uçan otomobile tanıklık edebilirdim belki belki de zaman makinasına. hatta gen haritasının tamamen çözüldüğü ve hastalıkların ve yaşlılığın önüne geçildiği bir döneme bile tanıklık edebilirdim. geleceği göremesem de özlem duyuyorum be sözlük. neler olacak nasıl olacak hep merak ediyorum.
