vakt-i zamanında yaşadığım ve ailemize neredeyse kara sürülmesine neden olacak ama son anda iman gücümle engellediğim hazin olaydır. şimdi benim bir yeğenim vardı adı esmanur(soyadını yazamam) bir gün böyle yine camiiden çıkmışım her yanım namaz olmuş, zikir üstüne zikir çekmişim yani allah doluyum böyle. derken esmanur'u gördüm gözüm de kuran okumaktan biraz bozuktur ama o da nesi dedim yanında karşı cinsten bir erkek! koşa koşa yanına gittim hiçbir şey sormadan dinlemeden ağız burun ikisine de giriştim! allahuekber diye diye bunları bir güzel hastanelik ettim.
sonra yeğenim hastaneden çıktı eve geldi evde o'na islam dinin güzelliklerinden, kuran'dan, ahlaktan bir güzel öyütler verdim baktım gözleri doldu bir anda başında türban belirdi (mucize) hemen izin istedi koşarak seccadelere kapandı akşama kadar zikir çekti. ben bir gururlandım bir onurlandım ki sormayın! işte dedim işte şeriat budur kestiği parmak acımaz aksine kesilen yerde gül biter! ve ayilemiz daha müslüman daha samimi daha dinine bağlı bir aile oldu. artık ayilemizde fire veren kalmadı hepimiz ak partili sağlam çakma olmayan namaz kılan müslümanlar olduk.
