bombok bir durumdur arkadaşlar. ailemin özel destekleri sayesinde 16 yaşında istanbul üniversitesini kazandım ama olmaz olsun öyle destek..
5 yaşında okula yazdırdılar, 12 yaşımda liseye başladım hem de anadolu lisesi kazanarak, 16 yaşında da lanet olası istanbul üniversitesini kazandım aradan 4 yıl geçti 20 yaşındayım bu sene okuldan mezun olacağım..
20 yaşındayım ya daha yeni başlıyor bu yaşta millet üniversiteye ama ben ailemin hırsları yüzünden mezun oluyorum bu sene.. lisedeyken çok kez aşık olmama rağmen bu başarısızlıkla sonuçlandı.. üniversitede arkadaşım olmadı çocuktum evet bildiğin çocuk okey ortamına mı alacaklardı barda içmeye mi götüreceklerdi bir bebeyi?
üniversitedeyken 3 kızla çıktım üçü de liseliydi.. üniversite hayatım boyunca bu alçaklık psikolojisiyle yaşadım.. reva mı he baba bana bu yaptığınız insanlığa sığar mı? ne yapacağım ben şimdi.. hayatımı mahvettiniz hep küçük bedenle büyük düşünmeye zorladınız beni..
ne olurdu ben de yaşıtlarımla okusaydım he ne olurdu? lanet olsun eğitim hırsınıza!!
özellikle üniversiteyi şehir dışında okuyorsanız, resmi belgelere imza atma konusunda gerçekten müzdarip olacağınız hadisedir. kargo parası, acele olan belgeler, stres vs. bir ton hede hedö.
bankaya gidiyorum hesap kartı çıkartmak için sen anneni çağır diye dalga geçer gibi söylüyor bankacı kadın.. annem babam ilk iki sene gece 11'den önce evde olmamı istiyor.. düşündükçe çıldırıyorum!
ben yaptım bunu. onaltı yaşımda yaşadığım şehir dışında bir üniversite kazandım, kalktım gittim... istanbuldan kalkıp o yaşımda bursada kendime bir hayat kurdum, tüm zorlukları herkesten daha zor yaşadım, kolay atlattım, ama sonra... dört yıl sonra bıraktım okulu başka bir okulu, başka bir bölümü seçtim. o yaşta yapılan tercihler, geçen yıllarda yaptığın cahilliğin verdiği küçük ama sonrasında kelebek etkisi yaratan hatalar...
kazandım diye sevinilmemelidir, böyle önemli bir tercihi erken yapmak ileride bünyeye fazla gelebilir.
erken yaşta hayata başlamaktır. en derin kazıkları, arkadan vurmaları, satışları erken yaşta yaşar. diğerlerinden şanslıdır. akranlarına göre daha fazla hayat tecrübesi edinir.
psikolojik olarak berbat birşey kendini küçük hissetmek..toplumdan kopuk yaşamak,yalnız kalmak...aslında toplumdan koparan yaş değil kişinin kendi içinde yaptığı muhasebe..insanların sana nasıl baktıgı önemli değil, senin insanların sana nasıl baktıklarını kafanda yapılandırman..geceleri kendi kendine uzun uzun konuşmalara sebebiyet verir..kim bilir belki de şizofrenliğe kadar gider..
17 yaşında başladım, 21 yaşında bitirdim. aynı yıl yüksek lisansa başladım ve bu yıl bitiyor. 22 yaşında doktora yapmaya başlayacağım, hiç sene kaybetmez ve başka engellerle de karşılaşmazsam 36 yaşında profesör olurum. 40 yaşına gelmeden 140 metrekare bir eve ve son model bir arabaya, ayrıca hayallerimi süsleyen 40 bin liralık bir kemana sahip olurum. mutluluk para ve ünvanda değildir elbet ancak gül gibi yaşayıp giderim ve beni okutmak için bir taraflarını yırtan ailemin de omuzlarındaki yükün büyük bir bölümünü ortadan kaldırmış olurum. etrafımdaki yamyamlar ve işime taş koyanlarla çok kolay olmasa da imkansız değil bu durum ve iyi ya da kötü şimdilik yürüyebiliyorum bu yolda. üniversite hayatında kaçırdıklarıma gelince: üçüncü sınıfa geçene kadar barlara-içkili kafelere giremedim, resmi belge imzalayamadım, kargo alamadım-gönderemedim, marketten içki-sigara alamadım, üniversite okuyor olmama rağmen seçme ve seçilme hakkından yararlanamadım vb. yani 18+ yaş gereksinimi olan hiçbir şey yapamadım. haa pardon; ben zaten içki-sigara içmem, barlara-kafelere gitmem *, kullanmadığım için alkol ve tütün ürünleri almam, 80 küsür yıldır oy kullanıldığı halde bir boka yaramadığını bildiğimden oy kullanmasam da olur... yani hiçbir olumsuz yanını görmedim erken yaşta üniversite okumanın. hatta tam tersine, kafamın en çalıştığı dönemde üniversite eğitimi aldığım için son derece memnunum. ayrıca ben üniversitelerin ilim, bilim, irfan, sanat yapılan kurumlar olduklarını sanıyordum; kubbeli kerhane veya batakhane değil!
