biz bundan 6 sene önce 16 dakika bekledik. ama nasıl bekleme... o 16 dakikaya 101 seneyi sığdırdık da; öyle bekledik.
önce bir haber geldi uzak bir şehirden. "kötü haber tez duyulur." diyen eksik söylemiş; ilk "gool" sesini kim çıkardı bilinmez ama o ses bir çığ gibi büyüyüp çığlık oldu, bütün sezon bütün sahaya yetmek için çırpınan hasan şaş sahaya sığmaz oldu. mondi yeni açığın önündeki kalede hüngür hüngür... ayağına gelen topu gözyaşlarıyla sırılsıklam edip öyle yolluyor, neresi olduğunu hiç umursamadığı yerlere.
bekledik; numaralı'nın bir köşesinden camdan bir paravanın arkasında, şövalye asilliğini bırakıp bir kenara, tırnaklarımızı yiye yiye erik gerets olduk bekledik.
cimboma aşık emre mecidiyeköy'den bir "bitir ulann!" nidası kopardı; denizli'den duyuldu. biz aslında zamanı aldık karşımıza; "biteceksin ulann!" diye haykıra haykıra bekledik.
hasan kabze'ye dokunsan ağlar; inönü'de bir bahar akşamından sonra yanına gittiği deplasman tribünü var belli ki aklında. ama biz bütün sezon omuzların arasından çıkmayan o başı; tepede kalan televizyonu görebilmek için çıkaran sasa olduk bekledik.
kral iki koluna almış iki kızını bekliyor; kızlarına da beklemeyi öğretiyor. ama biz kucağında kundaklık bebek; sahanın içinde dört dönen hasan şaş olduk bekledik.
mondi iki elini yine birleştirmiş çenesinin oralarda bir yerde, ağlaya ağlaya dua ediyor. biz o 16 dakika bırakıp isimlerini bir kenara; tek bir tanrıya inandık ve ona dua ede ede bekledik.
sonra özhan canaydın da bekliyor. ama öyle çaktırmadan... ne yapsa olmayan adam; içten içe bekliyor "siz beni sevilen adam yaptınız." diyebilmek için...
1 sene sonra muhtelif bir florya masasında gerets'in gözündeki yaş olacak olan turgay vardar'la bekledik. belki bir tophane kahvesinde; hatıraları baba gündüz'le dolu bir ihtiyarın kırışık elleri olduk; titreye titreye bekledik.
bütün kaybettiklerimizi doldurduk heybemize; kazanmayı bekledik. haksızlıkları aldık karşımıza; hakkaniyeti bekledik. parayı pulu verdik onlara; arkadaşlığı bekledik. çamurlu bir anadolu sahasında; elle kolla değil; 17 yaşında gencecik bir yürekle tertemiz zaferleri bekledik. namussuzluğu aldık karşımıza; terimize bazen alnımızdan sızan iki damla kanı da kattık, 55.000 kişiden korkmayacak bir cesareti ve onuru bekledik.
biz o gün fenerbahçe'yi değil zamanı yenmeyi bekledik. bekledik ve yendik. yenilecek ne varsa...
iki yakanın, iki ezeli takımının taraftarını farklı duygularla ağlatabilmiş ömürden ömür alan, koskocaman zaman aralığıdır.
iki takım taraftarları o günler hakkında kışkırtıcı şekilde konuşsalar da aklı selim galatasaray taraftarları bilir ki o günü ters açıdan allahın bize hiç yaşatmaması gerekliliğini. varsın 6 yiyelim varsın 7 yiyelim ama şöyle bir 16 dakikayı ters açıdan biz yaşamayalım. acıların en tavan yaptığı anlarda ezeli rakibinizin şampiyonluk kupasını elinizden alması, acıların en büyüğü olsa gerek.
her dakikası ömürden 1 yıl götürmüştür. sonunda ise bütün alınan ömürler geri verilip ömre bir 10 sene daha eklemiştir. işte öyle bir sevinçtir bu 16 dakika.
fenerliler iyi bilir, ne de olsa içinde 6 var di mi cikcikler!
bu 16 dakika sonunda bağdat caddesi cenaze yerine dönmüş, şampiyonluğu kutlamaya çıkanlar gözyaşlarına boğulmuştur. baba hindiler ölmüştür yerlerde sürünerek.
