Bundan 4 sene önce 122 kilo olan birisi olarak söylüyorum):
Yaşamın zehir olmasıdır.
Hep bir şekilde rencide olmaktır.
Şeker hastası ya da olma potansiyeline, insulin direncine sahip olmaktır.
Yataktan rahat kalkamamaktır.
Oturduğun koltukta ya da yattığın yatakta derin iz bırakmaktır.
Nefes alamamaktır.
Kosamamaktir.
Yürüyememektir.
Hızlı Yürüyememektir.
Yokuş çıkamamaktır.
Yürürken konuşamamaktır.
Merdiven çıkamamaktır.
Oturduğun yere sığamamaktır.
Üstüne örttüğün tek kişilik yorgan/battaniye/pike ile ısınamamaktır.
Diyettekilerle doymayıp hep aç gezmektir.
Düzensiz regl olmaktır. Pcos'tan kurtulamamaktır.
Diyetle 5 kilo verip 10 kilo almaktır.
Düzgün oturup kalkamazken, spor yapamamaktır.
Bağdaş kuramamaktır.
Elleri göğüste birleştirememektir.
Bacak bacak üstüne atamamaktır.
istediğini değil, üstüne olanı giymektir.
Uçakta yedek kemer istemektir.
Çocuğunla yerde oturup oynayamamaktır.
Boğazını tut diye abidik gubidik laf edenlere ben obezite hastasıyım diye diye obezite bir hastalıktırı kabul ettirmeye çalışmaktır.
Bir gün ölürsem beni kaç kişi taşır diye düşünürken, obezite kaderiniz değildir mottosunu benimseyip bıçak altına yatmaktır. morbid obezlikten bminin normal değerlere gelirken yaşanan süreci atlatmayı göze almaktır almaktir.
(bkz: obezite ve metabolik cerrahi)
(bkz: sleevegastrectomy)
(bkz: mini gastric bypass)
