kanal d'de şirinleri izlerken yakalandığım depremdir *. o günlerde hatırladığım bir kaç olay şunlardı;
-atv haber depremden sonra flaş haber olarak depremi yayınlayacaktı, o sırada ise halen kamera sallanıyordu.
-depremden sonra bir haberci kamerası ile nerdeyse yıkılmış ve içi hafiften alev alan bir evin önündeydi ve görüntü almaktaydı, tam o sırada ev sakinlerinden bir bayandan bilgi alma girişiminde bulundu, kameramanın aldığı cevap ise üzücüydü;
kameraman: "kolay gelsin efendim"
evin sakini: "kolay gelsin diyeceğinize yardım etsenize bize, çocuklar yanıyor içeride *"
depremin olduğu gün atv haber deprem günü yaşananları nabzını tutmak için sokak sokak gezmekteydi, bir apartmanın önünde ilgisini çeken bir şey olmuştu ali kıca'nın. bir apartmanın en üst katında balkonda oturan yaşlı ve hafiften kilolu bir bayanla konuşmaktaydı.
ali kırca aşağıdan sorularını soruyordu, apartman sakini ise en üst kattan cevap veriyordu. bir diyalog var ki ömür boyu unutmak mümkün değil.
ali kırca: "geçmiş olsun efendim nasılsınız ?"
apartman sakini: "aaa oğluuum gel ali kırca burada....... iyiyiz ali bey sağolun"
ali kırca: "neden dışarıda değilsiniz hanfendi, her an artçı bir deprem olabilir"
apartman sakini: "hava soğuk ali bey dışarı mı çıkalım bu soğukta, hasta mı olalım ?" *.
9 sene önce bugün meydana gelen, resmi rakamlara göre 845 kişinin hayatını kaybedip 5000 civarının da yaralandığı depremdir. deprem bölgesinden çok uzaktaydık, düzce ile de uzaktan yakından hiçbir alakamız yoktu. anne ve babası çalışan bir aile olarak cuma akşamüstü haftanın en şenlikli zamanlarından biriydi. yemeğimizi yedikten sonra ana haberleri beklemeye koyulduk. ana haber bülteni başlar başlamaz son dakika olarak duyurmaya başladı. 10 yaşındaydım o zamanlar, hayal meyal hatırladığım bazı şeyler var. bunlardan en aklıda kalanı reha muhtar'ın "momentuma göre 7.2 şiddetinde" şeklinde kullandığı ifade idi. o çocuk kafasıyla "momentuma göre olan deprem başka türlü mü acaba" diye epey kafa yormuştum. tabi birde bölgeden gelen ilk görüntü olduğu için uzun süre ekranda kalan o içten içe yanan ev.. uzun bir süre düzce denildiğinde aklıma o evin görüntüsü gelirdi. hiç tanımadığımız o insanlar için üzülüyor, ölü sayısının artmamasını umuyorduk. şimdi aradan 9 sene geçmiş, neler gördüm neler geçirdim. bu da unutuldu gitti birçok büyük acı gibi. ama hepimiz biliyoruz ki, bazıları hiç unutamadı bu acıyı. ve yine o bazıları için hiçbir şey aynı olmadı, olamadı..
atv ana haber girişiyle birlikte sallamış depremdir kendisi. 17 ağustos kadar dikkatini çekmemiştir kendisi. ne varki tek bir canın kaybı bile bu depremin sarsıcı olduğuunun kanıtıdır.
bazı arkadaşların, akrabaların, tanıdıkların ölümleri, evlerinin yıkılması vb. durumlarla ben ve benim gibi binlerce kişiyi yüzyüze bırakan doğa olayı. son 10 yılda toplasan 6-7 defa ağlamış olan benim bile o depremden sonraki bir iki hafta boyunca yerli yersiz gözyaşlarım süzülürdü yanaklarımdan.
bugün 10.yıl dönümü olan kara gün... daha 17 ağustosun yaraları sarılmadan gerçekleşmiş ve yine binlerce insanımızın vefat etmesine, yaralanmasına, evsiz kalmasına neden olmuştur... birkez daha ölenlere rahmet diliyorum... toprağınız bol olsun...
11 yaşındayken yaşadığım ve psikolojimi altüst eden 17 ağustos depreminden sonra meydana gelen depremdir. ikisininde yaşadığım yere çok yakın olması ürkütücüdür ancak zeminin beton olmasından kaynaklanan bi durum neticesinde herhangi bir zarar meydana gelmemiştir. tabi çocuk aklına yer eden ölümler dışında.**
üzerinden 10 yıl geçmesine rağmen düzcede hala izleri bulunan depremdir. önceden fındık bahçeleri ve ormanlık alan olan yerlere yeni bir şehir kurulmuş ve adına da kalıcı konutlardenmiştir. düzcede hala kalıcı konutlar var. ama allah göstermesin bir depreme daha kimse dayanamaz o diyarlarda.
10. yılında tekrar o acılı günleri hatırlatan deprem. bir yanda molozların altından çıkarılan insanların çocuğum nerde feryadı diğer tarafta molozların altında bebeğini arayan anneler. allah bir daha böylesi bir acı yaşatmasın.
düzce hala bu depremin izlerini taşımaktadır. insanların çoğu karanlıkta uyayamaz hala orda. gece lambaları açık olur mutlaka.
ölü sayısının az olmasının nedeni; 17 ağustos depreminden sonra düzce'de zarar görmüştür ve onun korkusunu yaşayan insanlar evlerine girmemiş, çadırlarda yaşamaya devam etmiştir. evlerine geçenlerin fazla olmaması sebebiyle ölü sayısı çok olmamıştır.
bizim millet olarak en büyük sorunumuz "unutmak" olduğundan insanımız bunu da unutmuştur. sevdiklerini, geçmişlerini, hayatlarını moloz yığınlarına gömenler dışında.
bugün hiç sol frame'i işgal etmeyen deprem. bilmiyorum neden önemsenmediğini ama 17 ağustos'un ardından gelen artçı silsileden olan bu deprem de, bayağı canlar yakmıştır. tekrar başımız sağolsun.
ben şirinler izlerken tam şirin baba ve o şirin babadan yaşlı olan şirin dedeydi sanırım kristallerle birşeyler yaparlarken sallanmaya başladık ve ben tabi daha 8 yaşında çocuk ben çıkmam siz gidin şeklindeki isyanımdan sonrasını hatırlamıyorum annemin hışmıyla sonrasında dışarıdaydım. dizi kaçtı diye üzülmüştüm hakikaten. şu an can kaybı oldumu hatırlamıyorum ama olduysa * mekanları cennet olsun.
kaç çocuk şirinleri izlerken yaşadı bu depremi bilmiyorum ama, büyük çoğunlukta olduğumuza eminim.
deprem, enkaz, ölüm... tüm kelimelerin anlamını biliyorduk 17 ağustos'un ardından geldiği için, hala hayat kelimesinin anlamını anlayamamıştık tam anlamıyla.
zor gelmişti yaşam. göçüp gitmiştik başka diyarlara, her depremde biraz daha.
bugün tam 11 yıl sonra düzce'de bulunmak hiç de hoş etkiler bırakmadı bu acı yıldönümünde bana. ama bilsinler ki biz onları unutmadık!
en mutlu günlerimden biri olan doğum günümde, can dostlarımın ve ailemin yanımdayken hiç bu kadar korkacağımın aklımın ucundan geçmediği gün.
(bkz: kader utansın)
düzce' yi 3 ayda ikinci kez yerle bir eden deprem, 12 kasım. 17 ağustos 1999 gölcük depreminin gölgesinde kalmıştır her zaman. her ne kadar izleri 17 ağustos tan hiç farklı olmasa da.
12 yıl önce gerçekleşen, kısa süreli de olsa yıkılan bir evde ailemle mahsur kalmama neden olan felakettir. her yıl bu tarihte boğazımda bir düğümle gezer, o soğuk günleri, ölü kokan caddeleri, yerle bir olan memleketimi anar hüzünlenirim.
insanların 17 ağustos'ta olan depremde hasar gören binalara "geç otur bir şey olmaz" diye sokulduğu, sonucunda yüzlerce cinayetin yaşandığı bir başka felaketti. tabi hayatım boyunca ilk kez bir depremi bu kadar şiddetli hissetmem ve beşik gibi bir oraya, bir buraya giden evin içinde mutfaktaki tezgaha tutunup, musluğu seyrederken arkamda bıraktığım yılları düşünmemle de bende bıraktığı yer apayrıdır bu depremin. ama sonuç, kahretsin hala hayattayım bak.
tv de ali kırca vardı galiba canlı yayındı. bir baktım televizyon bana yaklaşıyor. ali kırca benden uzaklaşıyor meğer deprem oluyormuş allahım ne sallamıştı öle kapı kirişinin altına geçip geçmesini beklemiştik bütün ailecek.
nice canların yitirildiği kara günlerden biri. insan düşünmeden edemiyor, daha düzgün yapılaşma olsaydı yurdum kentlerinde daha mı az can yanardı diye. bu ihtimali akıldan çıkarmamak için, aynı acıların tekrar yaşanmaması için unutulmaması gereken kara günlerden yalnızca biri.
düzce'yi yerle bir eden büyük depremdir. deprem sırasında evin önünden çıkmaya çalışırken ayağım, dayımın yere düşen bisikletinin jantına sıkışmıştı. o panikle nasıl çıkardım onu da bilmiyorum.
zor günlerdi bizler için. küçüktük, daha ilkokula gidiyorduk. dersleri çadırlarda işliyorduk. bir rüzgar estiğinde çadırlar havalanıyor, ders yapmak imkansız hale geliyordu. sürekli okul tatil oluyordu bu yüzden. Allah tekrar böyle bir acıyı milletimize yaşatmasın.
