diğer bir tabirle anasının örekesindeki işyeridir. şimdi istanbul, newyork, bermuda şeytan üçgeni gibi metropollerde oturup da "siktir lan dürrük ben 6 yaşından beri 450 km yol yapıyorum" diyecek çilekeş yazarlar çıkacaktır. ancak ben antalya gibi insanın aklına kum, deniz, güneş, tatil, rus, tanga, meme, kalça (bürsst) gelen bir şehirden bahsediyorum kardeşim.
vardır böyle adamlar, hatta bir tanesi yakın arkadaşımdır *. adam 7 yıldır sabah 110 km gider, akşam 110 km geri gelir. hiçbir zaman şirazeyi kaybetmemesi, patronunun boğazını sıkmaması takdire şayandır.
işe vardığında "merhaba arkadaşlar" der, 10 dakika sonra "hadi iyi akşamlar" deyip evine geri döner. patronu bunu hiç göremediği için kovamaz da.
uzak işyeri*. hatta bu mesafe her sabah aynı otobüsle ve aynı insanlarla tamamlanır. zamanla ortam ayşecik filmlerindeki mahalle ortamına döner. herkes yol çilekeşidir, herkes birbirini tanır. yol boyu sohbet edilebilir. yan koltuktakinin gazetesini göz ucuyla süzmek yerine "ver lan çok okudun sen bu sabah" denilebilir. içerisini konserve haline çeviren aç gözlü otobüs şoförüne "ya kardeşim ne bu her sabah her sabah" yerine samimiyetten "ya irfan abi s.kicem hee akraba olduk burda" şeklinde sövülebilir. istenirse yan koltukta oturan sibel ablanın omzunda sabah uykusu çekilip, salyaları üstüne salarak yol tamamlanabilir.. 110km. bu, boru değil.
işyerine şirket arabası ile gidiyorsa * kendini şanslı hisseder. ** problem edilecek bir şey yoktur. bahsedildiği gibi 10 dk. sonra da "hadi eyvallah" demez işyerinde ki arkadaşlarına bu bünye.
gününün 2,5 saati yollarda geçmektedir. boşa giden 2,5 saat, az bir müddeti kalmıştır çıldırmak için, bundan dolayı buradan yetkililere "yeter artık uleyn tayinimi antalya merkez'e çıkartın" şeklinde seslenmek ister.
