tören sırasında beklerken o acı sesi duymak istemez insan. gözleri dolar aklına onun yaptıkları gelir. ağlamaya başlar ve arkasından bağıra bağıra istiklal marşını söyler.
her sene başıma gelen olay. okulda yapılan her anma töreninde gözlerim dolar, tüylerim diken diken olur. o anda tutamam kendimi ve gözlerimden yaşlar akmaya başlar. ama nedense saklanmaya çalışılır bu, yanındaki arkadaş görecek de senle dalga geçecek, ya da "saçmalamasana olum." diyecek sanılır.
çok başıma geldi, hep saklamayı başardım göz yaşlarımı, utanılacak bir şey sandım. halbuki gayet dogal bir olay, aksine gözleri dolmayanlar utanmalı.
tüyleri diken diken eder o siren. o anda Atatürk'ün öldüğünü düşünmek, yıllar önce tam da o anda o kara günün yaşandığını bilmek insanın içini burkar. gözleri dolu dolu eder. siz kendinizi tutarsınız. sonra siren biter, tören de biter ve siz arkadaşlarınızla birbirinize bakarsınız. hepinizde aynı ifade vardır. sonra, gülmeye çalışır, eski neşenizi ararsınız. onu geri getirmek biraz zaman alır ama...
harika bir andır, her sene tam o anda saygı duruşuna geçmek, bırak gözlerin dolması ağlamamak mümkün mü? onun devrimleri, ileri görüşü olmasaydı bugünkü halimizde olabilir miydik?
insan olan insan biri öldüğünde ve ölü biri anıldığında üzülür, günahlarının affını ister o kişinin gözleri dolan insan ise o kişiye derin muhabbet duyar.
içinde minnet , saygı, ve türk olduğunun gururunu yaşayan her vatan evladının yapacağı eylemdir. onca şeye rağmen hala bik bik ötenlerin insani melekelerinin olmadığını düşünüyorum.
