mustafa kemal atatürk'ümüze özlemin her geçen arttığı gün.özlüyoruz bekliyoruz belki bir mustafa kemal gelir diye am yok atam kimse gelmiyor senin geldiğin yerlerden inatla sana devrimlerine cumhuriyetine sahip çıkıyoruz bedeli ne olursa olsun dedirttiren gün...
daha önceleri beyaz yakalarımızı çıkartırdık,göğsümüzde atanın resimleri olurdu.hava bile daha bir kasvetli olurdu,soğuk,yağmurlu...derdik ki gökyüzü bile ağlıyor ataya.saatler ölüm vaktini vurduğunda kornalara basılırdı,sirenler çalınırdı.günlerden 10 kasımdı.ve biz usul usul ağlardık.
bakiyorum simdi siyasetcilere, baykal mesela 70'i devirdi, demirel desen daha fazla. hadi onlar modern zamanlarin siyasetcileri, bir de asker degiller sadece siyasetciler. ismet inonu desen, ata'nin cagdasi, silah arkadasi, neredeyse 100 yil yasamis. ataturk'u 57 yasinda kaybettik. karacigerini iflas ettirmis, kader diyemeyiz, basit tıbbi gercekler. fazla alkol, siroz. neden cok icmis acaba benim kafami en cok bu kurcaliyor. hep keyiften icmis olmasini umuyorum, yoktan bir ulke var etmis, o icmesin de kim icsin derdim kendi kendime. anektodlar var yanlis hatirliyo olabilirim, hani yunan komutani icin "izmir'i aldiginda denize karsi raki icti mi?" diye sormus kordonda bir restoranin sahibine, icmemisse niye almis ki?! yaptiklarinin imkansizligi, o olmasaydi turk milleti'nin su anda ne durumda olacagi, cagindan otede bir lider olmasi falan baska gunlerde de anabilecegimiz seyler, 29 ekim de ataturk'e hayran olmamiz icin o vesileyi verir bize, 23 nisan da. ama 10 kasimlarda ben hep bu yalniz basina mustafa kemal'i dusunuyorum, bunca savas, kan-revan, kurtulus, cumhuriyet. ama sonunda kendi basina, basardiklarinin gururuyla ama belki de bir yandan icini kemiren bir gonul acisini dusunurken, muzik dinlerken, ölümüne sebep olacak kadar icen bir insan. belki de cocuk sahibi olmasinin memlekette daha sonra sorunlar yaratabilecegini dusundugunden bir cocuk sahibi olmamis, soyunu, genlerini dunyadan esirgemis. belki de bunu dert etmis, insan sevdigi kadindan cocuk sahibi olmak istemez mi? kendini feda etmis, sevgisini feda etmis, sonra da karacigeri dayanmamis, beyni sapasaglamken topraga girmis. icimi burkar her defasinda 10 kasimlar, insanlar degerini bilmiyor falan diye degil, sadece guzel bir insan kendi kendini feda etmis diye, ne icin olursa olsun.
insanların sahteliklerini, çıkarları için yaptıklarını görünce, bu ülkede yaşamaktan utandım. haa üzüldüm de onlar için hatta atatürk'e üzüldüğümden daha çok üzüldüm, bıraktığı ülkenin emanetçilerini görünce. ama acımadım.
"Ne kadar zengin ve müreffeh olursa olsun, istiklâlden mahrum bir millet, medenî insanlık karşısında uşak olmak mevkiinden yüksek bir muameleye lâyık sayılamaz. "
bugün önümüzdeki camdan duvarların, önyargıların yıkılması gerektiğini anladığımız günlerden sadece biriydi. ben bunu anladım. ne o büyük "insan"ı unutturmamamız gereken gün, ne çığlık çığlığa "ne mutlu türküm diyene" diye bağrılması gereken ne de "biz"im tarafta olmayanı vurmak gereken.. sadece duvarların ardına bir adım atmak gereken gündü bugün..
türbanı olan ya da piercingi olan...farketmez..dış görünüşe önyargıyla yaklaşılır hep. dışımız içimizin aynasıdır ya çünkü..
71 yıl olmuş. bakış açılarımız elbette değişti. matemi yaşamak elbette değişti. atatürk'e olan özlem , ona olan saygı ve bugünün anlayışı elbette değişti.
belki de ben geri kafalı, eski görüşlü bir insanım. o yüzden bu tespitim. o yüzden bu şekilciliğim. emin değilim. tek bildiğim bugün saat 9'u 5 geçti. boğaz köprüsünde olduğu gibi haber kameraları her sokakta olmadığından insanlar gayet rahattı davranışlarında. sirenler de çaldı. çalmadı değil. ama insanlar durmadı. okullardan istiklal marşı sesleri yükseldi. ama insanlar durmadı. gördüğüm 2 kişi hariç.
rastalı çocuk
türbanlı kız
bunları o sirenler boyunca düşündüm. 30 saniye de sürse utanmadım bu azınlıktan. aksine gurur duydum. o görse o da gurur duyardı dedim kendime.. buruk da olsa gülümserdi..görse ve gülümsese ne de güzel olurdu..
büyük atatürk ü kaybettiğimiz gün olmanın ötesinde günümüz toplumsal ve ahlaki kültürünün önemli bir parçası haline gelerek, insanlara bu büyük devlet adamının ölüm anını tekrar yaşatan, şöyle bir kafasını çevirip kendine, hayatına bakmasını sağlayan, nereye gidiyoruz sorusunu kafalara bir çekiç misali vurduran gün.
kurucu önderlerinin vefatını bu derece hassas duygularla anan başka bir millet daha yoktur. aradan bir çok kuşak geçmesine, karşıdevrimcilerin hergeçen gün iyice azıtmasına karşın, bu anlamlı gün her türk evladının yüreğini muhakkak ki sızlatmaktadır. insanlar böylesine büyük bir önderi kaybetmenin üzüntüsünü yaşayarak cumhuriyete ve onun devrimlerine her zamankinden daha çok sahip çıkmaktadırlar.
evet iktidar bugün cumhuriyet karşıtlarının elindedir, devletin tüm kurumları birer birer ele geçmiştir, evet cumhuriyetçi ve atatürkçü kesimlere amansız bir savaş başlatılmıştır. fakat unutulmamalıdır ki atatürk bu cumhuriyeti halka rağmen değil halkla birlikte kurmuştur. bu halk atatürk ün baştacıydı. bu milletin bağımsız ve onurlu karakteri olmasaydı kuşkusuz atatürk ün yaptıkları tek başına bir anlam ifade etmeyecekti.
bu gerici iktidarı ülkenin başına bu halk getirmiştir, temizleyecek olan da yine bu halktır. üç paket makarnaya iki kilo bulgura kanan bu millet elbet silkinip kendine gelecek, başına geçirilen çuvalı çıkarıp atacaktır. buna kimsenin kuşkusu yoktur. iktidar , milletin manevi duygularına hançer saplamaktadır. atamızın da dediği gibi, türk milletinin çalışkan, zeki ve onurlu geçmişini unutturmaya çalışmaktadır. ancak bunu başardığı müddetçe iktidarını devam ettirebilir çünkü.
ne büyük şanstır ki bu milletin geçmişi kahramanlıklarla doludur. mustafa kemal gibi dünyanın en büyük önderlerinden birinin manevi emanetine sahiptir. geçmişini bilen geleceğini de bilir. mustafa kemal in hatırası ve devrimleri bu milletin en büyük pusulasıdır.
varlığında hayran bırakan, yokluğunda özleten mustafa kemal atatürk'ün 71. ölüm yıldönümündeyiz.
ne diyorlar? ilahlaştırmayın diyorlar. o öldü artık kabullenin diyorlar.
biz zaten onun ölümünden haberdarız. biz onun fikirlerini ve binbir emekle ve halkıyla kurduğu cumhuriyeti yaşatma derdindeyiz.
onun öldüğünü kabullenemeyenler hala ona savaş açıyorlar.
o kalbimizde yaşıyor.
