unutmadan, o bir yılda tüm insanlıgınızı unutuyorsunuz. ben artık insan içine çıkmaktan korkar olmuştum. hiç bir arkadaşım, hiç bir hobim kalmamıştı. tabii rehabilite süreci sıkıntılı.. filan ama hayatınız garanti..
Bazen düşünüyorum. Niçin yapmak istemediğim şeyleri yapıyorum diye. Neden benim adıma oluşturulmuş bu düzene ayak uydurmak zorundayım diye düşünüyorum. Bana verilen derslere bakıyorum. Sevdiklerim birkaç tane iken sevmediğim ve belki de hayatımın hiçbir alanında görmeyeceğim dersler çok fazla. Nedenini hocalara soruyorum bunu ben neden görüyorum bu dersi ben nerede kullanacağım diye. Hepsinin cevabı aynı oluyor. Bakkalda kullanmazsın belki ama elbet bir yerde kullanırsın. Ama ben aklıma yatmayan ve mantığını anlayamadığım hiçbir şeyi öğrenemem ve ortada içime sinmeyen bir konu varsa onun sonucu da benim için verimli olmaz. Sürekli kendime soruyorum ben neredeyim ne yapıyorum, bunu neden yapıyorum neden yapmak zorundayım diye. Ama sadece çok sorguladığımı ve bunun benim için bir faydasının olmadığını, önüme bakmam gerektiğini söylüyorlar. Kısacası önüme bakamıyorum çünkü kendimi çok amaçsız hissediyorum sözlük. Kendimi istemediğim parkurda koşmaya zorlanan bir yarış atı gibi hissediyorum. Daha sınava girmeme 2 yıla yakın bir zaman var ama şimdiden stresliyim. Yapmak zorunda olduğumu biliyorum ama istemediğim şeyleri daha ne kadar yapmak zorunda olduğumu bilmiyorum. Belki alt tarafı ders değil mi gir çık işte niye bu kadar tantana yapıyorsun diyeceksiniz ama hayatımız boyunca hep istemediğimiz şeyleri yapmak zorunda olmayacak mıyız sanki? Bugün istemediğin 3-5 ders, yarın istemediğin bir iş belki istemediğin bir eş? Bilmiyorum çok düşünüyorum ve kaygılanıyorum çünkü ben bana sunulan hayatın ritmine ve koşuşturmacasına kendini kaptıran sıradan bir insan olarak yaşamayı istemiyorum.
