Taksimdeki 1 mayıs'ın organizatörlerinin bundan böyle en basit bir doğum günü kutlamasını dahi tertip etmemesini dilememe neden olan tarih. Anma/yas tutma/yad etme ve üzüntülerimizi ifa etmeyi anlayışla karşılıyorum fakat hala neden 1 mayıs'ı bayram havasında bir şölen/festival'e dönüştüremediğimizi anlamış değilim. O kavurucu sıcakta, o kalabalıkta sabahın erken saatlerinde tüm gününü bu kutlamaya ayırmış insanları, 20'nin üstünde sendikacı, parti yöneticisi, tiyatrocu vs. gibi insanların hemen hemen aynı sayılabilecek metinlerini dinlemeye mahkum etmek sinir bozucuydu.ortak bir metin hazırlamak çok mu zor sorarım sizlere? Biz (bu görüşü paylaşan çok insan tanıyorum o yüzden biz diyorum) de devrime raks ederek gitmeyi yeğleyenlerdeniz, bandista eşliğinde. ne yazık ki büyüdük değerli yaşça büyüğümüz olan solcular ve dünya da o eski dünya değil,değişti.Nazım hikmet şiirlerini bağıra, çağıra yırtınarak okuyanların, 23 nisanda,19 mayısta ağlayarak şiir okuyan çocuklardan çok da bir farkı yok.izin verin gençlere de sol artık adam olsun. öfke ile değil içlerinde raks etme duygusuyla devrime yürüyecek yeni dünyanın yeni devrimcileri var.
