Geleceğin şifresi isyanda kavgada sosyalizmde
Direnişçi Gençlik in dev pankartının altında genç kızlar, çene kemikleri çıkacak gibi bağırıyorlar. Onların arkasından Nurtepe yazılı atkılarını sallaya sallaya, sanki bir futbol takımının genç taraftarlarıymış gibi görünen, esmer çocuklar bağıra bağıra, gülerek geliyor:
Titre oligarşi Devrimtepe geliyor!
Arkasından Bandista grubu çıkıyor ortaya:
Haydi Barikata! Emek, isyan özgürlük!
Onlar bitiyor, gözünü sevdiğimiz Beşiktaş Çarşı başlıyor, futbol makamında:
Cemaat bize şifre versene, şifre versene!
Ve elbette:
Zıpla! Zıpla! Zıplamayan faşisttir!
Her şeyimiz nedir?
Arkasından evleri yıkılanlar, sonra nehirleri çalınanlar, yanında taşeronlaştırılanlar, öte yanda madenlerde ölenler, bu yanda dilini konuşamayanlar, Ermeniler, Parti Cephe nin asker adımları, Devrimci Yol un yıldızlı yumruklu pankartı ve daha neler neler. Dev bir pankartı taşıyan ve iki kişiden oluşan hayvan hakları grubundan, binlerce kişilik DiSK e, seks işçilerinden maden işçilerine ve hatta Ahmet Şık ın kitabının adıyla (O lum seni pankart yapmışlar!) yapılan pankartları taşıyanlara kadar bütün renkleriyle memleketim Taksim Meydanı nda. Sabah görmüştüm en son platformun önündeki yazıyı:
Futbol sen bizim her şeyimizsin!
Yazı, giderek insanlarla, pankartlarla ve sloganlarla kapanıyor. insanlar, her şeylerinin birbirleri olduğunu anlayana kadar doluyor meydan.
Yoksullar gelince
Şehir içine kaçmış sanki, bütün dükkânlar kapalı. Dünyanın her yerinde olduğu gibi yoksullar tepelerden düze aktığında şehir gözlerini kapatıyor istanbul da. Starbucks ta oturup 1 Mayıs ı izleyenler var. Starbucks ın önünde tabandan tavana, kalın demir parmaklıklar. Yepyeni. içeridekiler bir kafese kapatılmış gibi görünüyorlar. Sanki yoksullar, onların önlerinden geçip bu farklı türdeki canlıları inceliyorlar.
Zaman tüneli
Kortejleri baştan sona doğru yürüyorum. Zamanın tünelinden geçer gibi... Kız çocukları var annelerinin ellerinden tutmuş. Yürüyenleri, koşanları, sonra duranları izliyorlar, ellerinde küçük bayraklar. Bir zaman ben de yapmıştım böyle. Yürüyüşte çocuklar bağırıyor şimdi:
Duruyoruz arkadaşlar! Koşuyoruz arkadaşlar!
Böyle böyle büyüyüp 16 yaşına gelmiştim. Hiç yaşamadığım haksızlıklar için ağlamıştım Deniz i, Yusuf u ve Hüseyin i okurken Erdal Öz ün kaleminden. Şimdi bağırıyor 16 yaşında çocuklar:
Deniz, Hüseyin Ulaş! Kurtuluşa kadar savaş!
Sonra Geçse de yolumuz bozkırlardan demişti Yeni Türkü, biraz büyümüştüm, üniversitede Ankara daydım, denizlere çıkar sokaklar diyordum. Alanda çalıyor yine o şarkı, denize çıkıyor sokaklar istanbul da.
Sonra kerelerce solun parçalanmasını, yılmasını, bıktırmasını izledim bu yaşıma kadar. Bunları düşünüyordum işte, kortej beni geçip alana yürüyordu. Genç bir kız elinde tuttuğu bayrağı yüzüme doğru savurdu, kızıl bayrak üzerinde Deniz in yüzü yüzüme değdi. Dedim ki o zaman, yaşamadığın haksızlığa ağlayabiliyorsan, yani anlıyorsan, sen de sevinebilirsin Deniz in dev posterini gördüğünde alanda. Çünkü o zaman boşuna ölmemiş olur çocuklar. insanlara, insanlığa bir kere daha güvenirsin. O kadar acı bir gün böyle insanlar alanlarda şarkılar söyleyebilsin diye çekilir.
Beş yıl sonra
Liseliler... Hep liseliler. Öylesine öfkeliler. Yeni bir kuşak geliyor, hatırlarsınız bu dediğimi beş yıl sonra. Beş yıl veriyorum, görürsünüz. Çünkü onlar birey olmanın önemli bir parçasının örgütlü olmak olduğunun farkına varmışlar. Onlar ablaları, ağabeyleri gibi değiller. Mavi, yeşil saçları ve dövmeleri var. Sevgililerinin elinden tutup yürüyorlar. Yazıyorum buraya, eğer işler yolunda giderse beş yıl sonra Türkiye de 68 var!
Grup Yorum un bir üyesi alana bakıp canlı yayında Hayalini kurduğumuz günün provası gibi dedi. Ne acayip biraz önce Taksim in göbeğinde Dağlara gel dağlara diye türkülerini söylüyorlar, Kürtçe sloganlar atılıyor ve kimse ölmüyordu. Zaman ne tuhaf geçiyordu ve Parti Cephe nin pankartında Taksim i biz aldık, onlar vermediler yazıyordu. Çünkü beyaz tülbentli kadınlar, ellerinde ölmüş oğullarının ve kızlarının yüzleriyle geçiyor, oğullar ve kızlar 1 Mayıs alanına giriyordu. O yüzler, yürümekte olan genç yüzlere değiyor ve yeni çocuklar, onların ve kendilerinin yaşadığı haksızlıklar için şehrin ortasında bağırıyordu:
Ya adalet ya kıyamet!"
işte taksim işte 1 mayıs sloganını tam anlamıyla dolduran bir gündü. Tüm DKÖ ve sendikaların yoğun katılım gösterdiği günde halk cephesi korteji her zamanki gibi bir başka güzeldi. Alanda sendikalardan sonra en kitlesel devrimci örgüttü. Kitleselliği,düzeni,devrimci anlayışları ve tabiki tek tipler ile alana damga vurdular. 2010'da olduğu gibi alanda yine kızıl bir nehir oluşturduk. Sesim kısılsa,aşırı derecede yorulsam da bu 1 mayıs her şeye değerdi.
kutlanmayan şehirlerde ilk defa kutlanan, çok şehirde daha kitlesel geçen işçi bayramı...
taksim diye tutturanların vazgeçmesine rağmen bölgesel yapıyoruz diyerek yine şehirleri boşaltan yapılara rağmen şehirlerin kendi katılımıyla iyi geçti.
halk cephe'sinin 55.000 kişilik ( ntv'ye göre ) kortejiyle, tek tipleriyle, tayad'lı aileleriyle, disiplinleriyle, geleneklerinden taviz vermemeleriyle, sloganlarıyla, grup yorum'yla, umudun adıyla 1 mayıs alanına damgasını vurduğu gündür.
çhd'nin küçük kortejine girip katıldığım eylemdir. katıldığım kitle belki kalabalık değildi ama biz kalabalıktık. alandaki milyonduk hepimiz. neredeyse gördüğüm her örgütün sözleşmişcesine attığı slogan, sosyalist solun hangi yönde ilerleyeceğini bize işaret ediyor.
(bkz: kurtuluş yok tek başına ya hep beraber ya hiçbirimiz)
Sınıf, din, dil, ırk, cinsiyet, düşünce ayrımı gözetmeksizin omuz omuza olmanın hazzının yaşandığı gündür.
1 Mayıs meydanında yine dopdolu, yine halaylarla, yine coşkuyla kutlanmıştır.
Emeğin, ekmeğin, adaletin, düşüncenin sömürülmediği nice güzel 1 Mayıslara...
Alanlarda büyük bir coşku ile kutlanan gündür ki; 2010 1 mayıs'ına göre kapitalizmin giderek vahşileştiğini hesaba katarsak kitlelerin öfkesinin daha fazla artışına da anlam verebiliriz. Bu arada 'taksim'e gidek' çağrılarının sol gruplar tarafından ısrarla tekrarlamasına rağmen, bu kez ankara'yı kitlelerin boş bırakması iyi gidişata bir örnek oluşturmuştur (partilerin değil kitlelerin iyi gidişi!)
Bu arada seçim şarkıları ile oraya tekabül edenler vardı (bkz: (tkp, chp)) , kendilerini aratmayıp da devrimci maceracılıklarını her zamanki gibi sergileynler, ailenin de her daim ekran karşısından küfretmesine neden olanlar vardı (bkz: (halk cephesi)) Bunun yanında en komiği de birbirlerini yerken (bkz: has parti)'nin alanda olmasından pek de rahatsız olmayanlar vardı.
mühim olan büyükşehirlerin de meydanlarını boş bırakmamaktır. özellikle, ankaradaki devrimcilerin gidip de ciddi bir fetiş haline getrdikleri taksim' e çıkma uğruna ankara' daki kitleye feda etmemeleri gerekir. (bunun anlamı taksim' in tarihi duruşunu ve küçük/ yakın şehirlerden kitlenin oraya götürülebileceği gerçekliğini reddetmez )
bir kaç karadeniz ilinde 1 mayıs öncesi istiklal marşı okutulmaya çalışılmıştır. özellikle de hak- iş gibi ihanetçi, akp' nin temsilini yürüten sendikalar mehter marşı ile alana girmiş gereken cevap verilememiştir.
(bkz: oradaydım) diyenlere bok atmayı kendine görev edinmiş bir kesim olduğunu da öğrenmiş olduk. ideolojiyi amuda kaldırıp; sosyalistler para harcamaz, eğlenmez diye anlamışlar sanırım. (bkz: beyin bedava)
bir eşitlik vardı ya hani. hah işte ondan bahsediliyor aslında. neyse, sonuç olarak 5 kişi gayet bağımsız bir şekilde gittik, insanların coşkusuna ortak olduk, halay çektik ve geldik. bir nitimur in vetitumun daha sonuna geldik. bunca yıl peki, neden yasaktı bu meydanlar, ve neden ödümüz kopuyordu 1 mayıs denilince...
milyonların katılımıyla, daha eşit, onurlu, adil, emeğe saygılı, insanca yaşanan bir ülkeye ve devrime dair umutların yeniden yeşerdiği bayram günüdür. kutlu olsun.
adına işçi bayramı denilen fakat alanda tek bir işçiye bile rastlanılmayan bayramdır.
1 mayıs ve benzeri mitingler protestolar vs tamamen kitlelerin gazını almaya yöneliktir. sonuçta yüzlerce mal çıkar " işçi emekçi zart zurt " der, bakarsın akşama her şey unutulur işçiler yine emeklerinin karşılıgını alamaz. oysa mitinge katılanlar emekçileri korumuştur canım.
işçi bayramı olduğu söyleniyor, ama daha bir tane işçi elimi öpmeye gelmedi. şekerler, çukulatalar hazırladım, ama ne gelen ne giden var hala.
nerde o eski bayramlar ya hu.
Bugün 1 Mayıs. Yüzbinlerce işçi Taksim’de buluşuyor. Afşin Çöllolar kömür sahasındaki göçükten dokuz maden emekçisinin cansız bedeni 84 gündür çıkarılamadı. Devlet ise nüfustan çoktan sildi.nerde kaldı işçinin emekçinin daynışması?kutlu olsun.
araba lastiği yakarak tütopya isimli ütopik ülkeye barış ve kardeşlik mesajları gönderme günü.
tütopya dan mesajlara karşılık verildiği hiç görülmemiştir.
barış, kardeşlik ve tüm umutlar bir dahaki bahara.
