1 ocak 1964 yılında bir çocuk hayata merhaba demişti. adı kahraman'dı. kahraman kısacık ömrüne yoksulluğu, sevgiyi, öksüz-yetim olmayı, kardeşliği ve ölümü sığdırmıştı. hayata karşı ilk yenilgisi doğum sırasında kaybettiği annesiyle olmuştu. geriye bir ağabeyi, babası ve abisi'nin fedakar dostu halit ve sıpası abdullah vardı.
1973 senesinde küçük kahraman babasınıda kaybetmişti. sevdikleri bir bir giderken, babasının öldüğü gün sıpası abdullah'a veda etmek zorunda kaldı.
kahraman : abdulah, babamız öldü bana abim bakacak. ama sanada bakamazki. satıcakmıiş seni. inşallah iyi bir adama düşersin.
kahraman abisi ve arkadaşı halit ile birlikte yoksul ama neşeli bir hayat sürmeye başladılar. abisi ferit'in tek isteğiküçük kahraman'ın okuması ve sonunun kendisi gibi olmamasıydı. ancakbu mutluluklarına gölge düşer okulda öğrenciler üzerinde yapılan sağlık taramaları sonucunda kahraman'ın kan kanseri olduğu öğrenilmiştir.
ferit gerçeği öğrendiğinde dünyası baına yıkılmıştır tek isteği kardeşini bu hastalığın pençesinden kurtarmaktır. ancak kahraman bir gece abisinin konuşmalarına şahit olur ve gerçekleri öğrenir. daha 9 yaşında olan kahraman'ın ölüm hakkında düşünceleri henüz netlik kazanmamıştır. bu haberi duyduğunda bile bunalıma girmez, hayata küsmez, ağlanmaz, sızlanmaz. ertesi gün sokakta bir akranını bulur ve şu dialoglar gerçeklerşir..
- olm sana bir şey söyleyeceğim!
kahraman nefes nefeseyken kankası sakindir:
- ne var lan?
bu soru üzerine kahraman meseleyi bir çırpıda ifade eder - sanki kendi acınası durumunu değil de komşu ablanın bir erkekle öpüştüğünü duyurur gibi şaşkınca ve hevesle:
kahraman : olm ben ölecekmişim!
yaştaş olan arkadaşı bunun üzerine gülerek cevap verir buna ;
arkadaşı : amaaaan, bu muydu yahu... olm hepimiz ölecez lan! ee o zaman misketlerini bana verirsin di mi?
kahraman : tabi veririm oğlum..
kahraman'ın tek isteği televizyondur abisi canı pahasına o televizyonu elde etmek için çabalar lakin zamanları azdır ve paraları yoktur. bir gece arkadaşıyla bir beyaz eşya mağzasının camını indirip televizyonu çalarlar. kahraman evde son uykusuna dalmak üzeredir. abi kardeşine süpriz yapmak için onu uyandırmaz. tv'yi arkadaşıyla kurarlar ve ferit yan odaya kahramanı uyandırmaya gider ve o yürekleri dağlayan ölümün çaresizliğin haykırışları yankılanır abiden kahraman diye...
kahraman aramızdan o gece ayrılmıştır. bu bizlerin ayıbıdır aslında çünkü bugün bile nice bedenler geleceğe dair kurdukları umutlarını, hayallerini gerçekleştiremeden yitip gitmektedirler.
ben mi kimim ? ben tüm küçük kahramanların abisiyim...
