yüzlerce yurttaşımızın izmit'te öldüğü hadise. işin daha da üzücü tarafı, deniz kuvvetleri yardım için emir beklemişler zaiyat geçen sürede daha da artmış.
54. yıldönümünü idrak ettiğimiz, türkiye cumhuriyeti tarihinin en büyük deniz faciasıdır. bu facianın hafızalarda canlı tutulması amacıyla * yapılan anma töreni, bu yıl izmit iskelesinde gerçekleştirildi. törene katılan izmitliler, körfeze bıraktıkları kırmızı ve beyaz karanfiller eşliğinde bu hüznü hatırlayıp, * faciada yaşamını kaybedenler için dualarda bulundular.
çok üzücüdür ki, üzerinden 101 yıl geçmiş olan ve atlantik'te meydana gelen titanic faciasını herkes bilirken, 55 yıl önce ülkemizde gerçekleşen bu faciayı kimse bilmemektedir. geminin kaptan köşkü uçmuş, ve gemi kontrolsüz kalarak havanın da etkisiyle yan yatıp batmıştır. kaptanın cesedi, ağlara takılmış vaziyette bulunmuş, ve çoğunluğu öğrenci olan 387 kişi* yaşamını yitirmiştir.
eksileyen öküze edit: bu sefer küfürlü entry giremedim, bağışla beni...
yolcu kapasitelerinin düzenlenmesi, vapurlara yaş haddi getirilmesi, vapur kaptanlarına ehliyet denetimi getirilmesi gibi kıstasları beraberinde getiren, 431 kişinin boğularak ölmesine sebebiyet veren elem olay.
aile büyükleri ile sohbet esnasında öğrendiğim talihsiz kaza. aslında yakın tarihimizle çok ilgili olmama rağmen, bu en büyük sivil kayıplı kazayı bilmemek üzücü.
trt'nin facia ile ilgili yapmış olduğu belgeseli izledim. olay tanıklık edenlerin anlatımı falan. cidden çok acı.
Türkiye'nin yakın tarihindeki en büyük deniz faciasıdır. Sayısı tam olarak bilinememekle birlikte çoğu lise öğrencisi, 400'e yakın kişi kazada hayatını kaybetmiştir.
faciadan kurtulan hikmet ağaçkoparan şöyle anlatıyor:
"o tarihte ben, izmit sanat enstitüsü'ne gidiyordum. okul o zaman da bugünkü yerindeydi. 3. sınıfa gidiyordum. değirmendere izmit arasını vapurla gidip gelirdik. o zamanlar kara yolu bu kadar güzel değildi ve kara ulaşımı daha kısıtlıydı. 1 mart 1958 cumartesi gününe rastlamıştı. o zamanlar cumartesi yarım gün okul vardı. hafta sonu olduğu için istiklal marşı merasimi sonrasında, müdür muavini konuşma yapardı. o gün konuşma biraz uzun sürdü. vapur 12.30 da kalkıyor, saat 12.00 da çıkmamız gerekirken 12.15 te serbest bıraktılar. bir fırtına başladı ki inanılmaz. demir yolu boyunca koşa koşa gidiyorum, ağaçlar devrilecek gibi… vapur iskelesine vardığımda vapur insanların binmesi için iskeleye uzatılan küçük iskeleyi almış, halatları çözmüş gidiyordu. iskeleye 7 dakika erken gelmeme rağmen vapur kalkması gereken saatten 7 dakika erken kalkmıştı. fırtına çıkıyor diye… bindik vapura gayet normaldi. biliyorsunuz, o zaman buharlıydı "çaf çuf çaf çuf " sesler arasında 72 numara üsküdar vapuru… ve vapur hareket etti. ben alt katta oturuyordum. seka'nın önlerine gelmiştik. şangır şungur alt katın camları kırılmaya başladı, üst kata çıktım.
o gün beden eğitimi dersi olduğu için çantamda eşofmanlarım ve ayakkabılarım vardı. millette ve arkadaşlarımda bir telaş başladı. can yeleklerini almaya çalışıyorlar, koşuyorlar. bense gayet sakin ve soğuk kanlıydım. o zaman çok zayıf sportif bir yapım vardı. kendi kendime niye acele ediyorlar bunlar falan diye düşündüm. biletçi kamil vardı , "korkmayın bir şey olmaz yavaş yavaş gideceğiz böyle" dedi. kaptan köşkünden çan sesi geldi ve gemi aniden sol tarafa doğru yatmaya başladı. yukarıdan bir gürültü koptu. kaptan köşkü kopmuştu. kaptan köşkü kaptanla birlikte denize uçtu. gemi idaresiz kalınca dümen sol tarafa döndü, sol tarafa doğru battı. sürgülü bir kapı vardı dışarıya açılan, sağa çekersen kapanıyor sola çekersen açılıyor. gemi sola yatınca kapı açıldı, ardından içeriye sular doldu.
dünya önce masmavi sonra yeşil oldu, kahverengiye döndü ve simsiyah oldu. geminin dibe oturduğunu hissettim. o anı çok iyi hatırlıyorum. ciğerlerimin patlayacak gibi olmuştu. oradan nasıl olduysa allah'ın hikmeti o kapıdan daldım, yukarı çıktım yukarısı kaptan köşkü orası uçmuş açık… oradan suyun üstüne çıktım ama suyun üzerine çıkarken hani bir denizaltıdan füze atarsın ya, aynı o şekilde roket gibi denizin üzerine fırladım. ayaklarımın denizden kesildiğini hissedecek kadar son sürat çıktım. burnumdan ve kulaklarımdan kan geldiğini hissettim, yüksek basınç sebebiyle… sonra pof diye denizin içine düştüm. sağa sola baktım denizin üstü insan doluydu. deniz öyle bir çalkantılı ki bir bakıyorsun kavaklıyı görüyorsun biraz sonra seka'nın arkasındaki dağları görüyorsun, tam bir can pazarı.30 metre kadar ileride kaptan köşkünün parçasını gördüm. üstünde aletler vardı, karmakarışık yüzerek üstüne çıktım. gölcük'ten aynı okula gelen nuri adında bir arkadaş vardı. yine okuldan turgut ve çiğdem isimli arkadaşlar da oradaydı. çiğdem bir süre sonra kendini denize attı, herhalde soğuktan donmuştu. turgut ta çiğdem diye bağırarak onun arkasından kendini denize attı. gözümün önünde oldu ve sonradan bulunan cesetlerde ikisi de çıkmadı. bir ara kaptanı gördüm, yüzerek kaptan köşküne giderken… sizi kurtaracaklar, hiç merak etmeyin bir şey yok battık işte falan dediğini hatırlıyorum. kaptan köşkünün üzerine tırmandığımda kolumdaki saate baktım 12.59 da durmuştu. uzaktan bir karaltı gördüm, denizaltı silueti olduğunu anlamam uzun sürmedi. uyandığımda geminin içindeydim. astsubaylar bana çay veriyordu. halat atarak beni gemiye almışlar hiç hatırlamıyorum. saat 17.30 gibi olmuş. denizaltı iskelesinde geminin içinde uyandığımda çalışan makinelerin gürültüsünü hatırlıyorum. titreyerek uyandım. ne oldu bize diye soruyordum etrafımdakilere. yazışmalar, tutanaklar ve gereken her şey bittikten sonra evdekiler beni teslim aldı.
Yıllar sonra kadıköy’de bu kazayı hatırlayan bir hemşehrimle konuşmuştum. Hala anıları dün gibi taze.
izmit lisesi’nin, teknik lise’nin bahçesinde, anı sütununda ismi yazan gençlerin ruhu şad olsun. izlemek isteyenler için belgesel; https://youtu.be/AyVKyDaoInw
