uyuyordum. zaten yaptığım pek başka bir şey yok bu sıralar.
aniden kapı açıldı, aynı çeviklikle grizu patlamasını andıran bir sesle geri çarpıldı. sıçrayarak uyandım, kendimi yatağın altına atmaya çalışırken çapaklarımın arasından arkadaşımın 'turşuculuk sektörünün gurur kaynağı' ünvanını hakeder suratıyla karşılaştım.
"noldu lan" dedim bir elimle gözlerimi oğuştururken. "ne bu halin?". ağlamaklıydı. ancak yiyecek bulmak için yuvasını terketmiş, döndüğündeyse tüm yavrularını tembel hayvana yem olmuş (tembel hayvan mı? otçul değil miydi lan o hayvan? neyse, o kadar yani!) vaziyette bulan bir hindistan kral kobrasının sahip olabileceği psikolojik bir yıkım içindeydi. cevap veremedi; ilk kelimesinin ardından hıçkırıklarla boğulacağını tahmin etmiş gibiydi bütün cümlesinin.
3-5 dakikalık bi sessizliğin ardından 'dur bi elimi yüzümü yıkiim, çişimi de yapıp geliim, oturu konuşuruz soora' gibisinden bi bakış atıp uzaklaştım oradan. amacım, sabaha kadar üşengeçlikten tuvalete gitmeyip işi uykuya vurmamdan dolayı çatlamak üzere olan idrar torbamı boşaltmak, rahatlamaktan ziyade onu kendiyle başbaşa bırakıp gününün bir muhasebesini yapmasını, bu sayede biraz da sakinleşmesini sağlamaktı (oha mınıskim ne edebiyat lan, oldum olası nefret ederim şu gerizekalı liseli kız söylemlerinden).
ulvi görevimi yerine getirip bedenimi huzura erdirdikten sonra farkettim ki tuvaletin musluğu akmıyordu. iki gündür devam eden yağmurun hediyesi olarak damdan elime düşen su damlaları temizlik için yetmediği gibi, saçları kazınıp farklı periyotlarla kafasına su damlatılarak bir tür çin işkencesine maruz bırakılan adama benzer şekilde beni de öfkelendiriyordu.
"neyse" deyip eğildim. kara gün için hazırlanmış köşedeki su bidonuna uzandım. isteksiz şekilde çalkalandı bidondaki yosun tutmuş su. içimden 'güne ne güzel bir başlangıç' deyip lavaboya çıkardığım suyla elimi yıkama girişiminde bulundum. fakat o da ne, sabun bitmişti! 'eeeh, anasını sikerim böyle işin' deyip sadece suyla idare ettim.
odaya döndüğümde, arkadaşım sırtı dönük eğilmiş, iki eliyle bir şeyler yapıyordu. 'yuh anmakoyim, burda da mı?' düşünceleri içinde yanına yaklaştığımda tahmin ettiğimden çok başka bişey yaptığını anladım. yaptığı, 10 yıllık arkadaşlığımız boyunca benim de onda ilk defa gördüğüm, gol kaçırmış bir kemalettin edasıyla eliyle saçını başını, vücudunun türlü yerlerini hırpalamaya yönelik hareketlerdi. 'DUR LAN' dedim, 'bi kendine gel!'
bir şeylere çok bozulduğunu anladığım dostumu bir şekilde sakinleştirip kanepeye oturttum, ben de karşısına geçtim. 'bi otur soluklan yeğen, nedir lan senin derdin?' diye sordum. yine durup bir süre düşündükten sonra, 'bittim, bittim ben abicim..' şeklinde cevap verdi. 'niye ki?' dedim. ağzından sondaj makinesiyle alıyordum cevapları. tam o an bir şey oldu, yıllardır aile içi tacize uğramış ama bunu söyleyememiş kızın doğru erkeği bulduğu zaman içindeki her şeyi dökme ihtiyacıyla saatlerce konuşma iştahı kazanması gibi, dostum soluksuz anlatmaya başladı.
- abi hani 1 aydır çalıştığım şu matlabla alakalı ders vardı ya.
+ ee?
- şeyy..
+ bak bana her şeyi anlatabilirsin.
- biliyorum. şey işte, kalmışım ondan.
+ vay öküz, o kadar da çalıştın.
- evet.
+ e olm hani iyi geçmişti?
- yok, rol yaptım, sizi yediydim ben.
+ amına koyim o zaman senin, haketmişsin.
- soru işareti, ünlem işareti..
işte o an çocukcağzın ne kadar zor durumda olduğunu anladım. 3 yıldır veremediği dersten yine kalmıştı. uzun bir teselli faslı başladı sonra. 'bütünleme' dedim, 'bizde bütünleme yok' dedi, 'yaz okulu' dedim, '4 kişi kalmış, açmazlar' dedi, 'açanın amına koyim' dedim, sükut etti.
ne olursa olsun yatışmıştı biraz. bi kahve yaptım, kafasını dağıttım, play station da guimares i alıp bilerek yenildim 9-4 falan.
anladı bilerek olduğunu ama, anladığı bir şey daha vardı, bir dosta sahip olduğu.
buruk geçen günün sonunda nefret ettiğim yemekteyiz saçmalığının karşısında uyuyakalmış arkadaşımın üzerini örterken, aslında benim de bir dosta sahip olduğumu düşündüm, televizyonu kapattım.
