pazartesi sabah yaşadığım durumdur. belkide hayatımda ilk defa anadolu yakasından otobüse binip o saatte karşıya geçtim.
inanın hayata küstüm... üzüldüm insanlığa acıdım... köleleşen toplumu gördüm... kapitalizmin ve metropol yaşantının insanı nasıl robot yaptığını gördüm...
otobüsten indim ve üst geçitten roseylove melodisi eşliğinde yürüyorum. aşağıda doğru bir baktım... insanlar gözüme karınca yuvası etrafında yol yapan karıncalar gibi göründü. ne kadar kalabalıktı.
hatta bir çizgi film vardı. vücudumuz ile ilgili bir çizgi filmle alyuvarları, akyuvarları, vitamini, v.s. kişileştiren bir çizgi filmdi. oksijen taşıyan akyuvarlar koloni gibi,,,sanki bir ordu gibi geziyordu. insanlar gözüme öyle göründü. sonra dedim lanet olsun.
herkes kendi küçük dükkanının kralı olsa ve bu lanet şehrin stresi altında boğulmasa dedim. *
