çocukluğumda (yaş 3-5) her gün mahalleden geçen bir dede vardı. cebinde pötibör bisküvi taşırdı ve tüm çocuklara dağıtırdı. sonra kendisine araba çarptı ve bir daha hiç göremedik. çocukluğumun en acı anlarından biridir. rahmet olsun ruhuna.
her giden özlenir.
her ayrılığın ufakta olsa bi özlemi vardır.
bazen öyle anlar olur ki özleminden için daralır boğazın düğümlenir ama hiçbir özlem bir baba etmez...
gittimi çok özleniyor be.
9 sene oldu mesela babam vefat edeli. dokuz sene önce o özlem nasılsa, şimdi çok daha fazla.
cliff'i ozlerim, cok ozlerim. hic tanimadim, doneminde bile yasamadim. sonra o'nu ozlerim. onunla da hic tanismadim. o da benim donemimde yasamayacak muhtemelen. en son olumu ozlerim. tanismadim onunla da tesaduf! ama yasamayi bilirim. bundandir olume ozlemim...
