küçükken duyduğum lanet olası bir cümle vardı, 'erkek adam ağlamaz'. o kadar sık duyar olmuştum ki bu cümleyi ağlamayı geç, ağlamayı aklıma bile getiremiyordum. çocuktum, ne zaman darlansam, bir yerden düşsem, bir şeyler olsa ağlamam gereken her olayda bu cümle geliyordu aklıma, ağlayamazdım yapamazdım bunu erkek adamdım ya çünkü. geceleri gizli gizli ağlamayı denedim kimse yokken odada, yediremedim kendime, akıtamadım yaşlarımı. sonra büyüdükçe ağlayan erkekler gördüm onlarca yüzlerce her yerde, babamı gördüm mesela, ağlıyordu. babam hayatımdaki en sağlam tek erkek adamdı, ağlıyordu. ne güzelde yaşıyordu acısını, sessizce uzaklaştım odanın önünden.
odama geçtim ve bende başladım ağlamaya tutamıyordum kendimi onca zaman ağlayamamamın yerinede ağladım saatlerce.gözyaşlarımın tadına doyasıya vardım. burnumu sildim bir paket peçeteyle. aynanın karşısında kendime ağladım. neyse
şu anda içimden ağlamak geliyor ama ağlayamam, erkek adam ağlamazmış
- hasiktir ordan..
