Neden sevgiye ihtiyaç duyarız. Neden sürekli insanlarla sevgi iletişimi içindeyiz. Farkında mısınız sevgi için sosyalleşiyoruz. Sevgi bizi bir olmaya itiyor, aile olmaya, grup, topluluk olmaya. Sevgimizden aşık oluyoruz. O kadar seviyoruz ki çocuk yapıyoruz. Çocuk yapmak çok çılgınca bir şey. Kaç yaşına gelirse gelsin hep aklımızın kalacağı, çok fedakarlıkta bulunacağımız, hayatımızı büyük ölçüde etkileyen, fazladan düşünmemiz gereken bir varlık getiriyoruz meydana. Hem de çok isteyerek. Bilmiyorum ki neden bu kadar etkili bir duygu. intihar mektuplarında sevgisizlik üzerine olan sitemleri okuyoruz. insan sevgisizlik yüzünden kendinden bile vazgeçebiliyor. insan sevgi ile mi yaşar? Acaba bir gün herkes sevgiyi bıraksa ne olur? Kesin kaos çıkar. Sevgi o zaman tahammül ve insanın kendini dizginlemesini de sağlıyor. Çok etkili bir his.
Bakın mesela ailesi sevgi vermemiş çocuklar daha sinirli ve agresif. Suç işlemiş ailesiyle bir problemi olduğunu görüyoruz. Mesela eski erkek arkadaşım bir başkasını sevdiğimi öğrenince bana küfürler ve hakaretler etti. Hak etmediğim ve bir insana söylenmemesi gereken bir sürü şey. Onu sevmeyi bıraktığım için. O hakaretleri tanıdığım insan etmezdi demek ki sevgisizlik insanı ya olmadığı kişi yapıyor ya da içindeki çirkin kişiliği ortaya çıkarıyor. Sevgisiz yetişmiş ve sevgi bilmeyen insanlara çirkin ve kaba diyebilir miyiz? Bilmem.
Düşünmek hem çok kolay hem de ağır şey. Mesela bazen bir tişörtün logosuna bakıyorum kalitesi, fiyatını düşünürken konu gelir adaletsizliğine ve politikaya geliyor. Politikanın amacını yerine getirememesinden kaynaklanan buhran ve intiharlardan, eşit olmayan şart ve imkansızlıklardan konu yaşamın çekilmezliğine geliyor. Böyle düşünce düşünceyi doğuruyor ve bazen tanrı’yı düşünürken buluyorum kendimi. Çok acayip. bir logo bu kadar düşünceyi nasıl doğurabilir. Nasıl oluyor bu. Zihin çok ilginç şey. Ama hoşuma gidiyor çaba harcamadan düşünmek.
bir mekanda olmak ve uzun süreli kalmak beni bunaltıyor çünkü zamanın aktığını aynı zamanda yaşadığımı hissetmiyorum. Mesela oturuyorum zamanın aktığını nasıl anlıyorum kahvemin dibini görmem ve çevremdeki insanlar değişmesinden. Ama kahve hızlı bitmiyor ve insanlar uzun uzun oturuyor. Bu aynılık ve hareketsizlik verimsiz hissettiriyor. Çalışanlar, nesneler, ışık, hava ve ses aynı. Ama dışarısı öyle mi rüzgarın yönü, güneşin yakıcılığı, nesneler ve insanların değişiyor olmasını gözlemlemek yaşadığımı ve zamanın aktığını hissettiriyor. Galiba Bu yüzden birkaç gün evde kalınca bunalıma giriyorum çünkü yaşadığımı unutuyorum. Mekan aynı, nesneler ve ortamın havası aynı. Ve galiba bu yüzden sürekli balkondayım.
