aslında karakter sınırlaması olmasa anadoluda yaşayıp şehrinin takımı yerine 3 büyükleri**** tutan türk olacak olan başlıktır.
neyse uzatmadan, sanırım sadece bizde bu boyutta yaşanan bir olaydır bu.mesela ingiltere'de, almanya'da vs. kasaba takımını bile yalnız bırakmaz seyircisi. en basitinden ingiltere'nin alt liginden bir x takımıyla manchester united kupa maçı oynadığında x takımının tribünlerinin yarısını(iyimser tahmin bu çünkü türkiye'de çoğu maçta yarısından çoğu 3 büyüklerin seyircisidir) kırmızı-beyaz şampiyon united derken göremezsiniz, çünkü sadece rakip takım taraftarı için ayrılmış bölüme oturur bu grup ve azınlıktır.
peki ülkemizde nasıldır bu kural..eğer 3 büyükler anadolu'ya deplesmana giderse(trabzon, bursa ve birkaç yeri daha ayrı tutuyorum) tribünlerin yarısından çoğunun bu 3 büyük takım tarafından doldurulduğunu görürsünüz.
peki olay sadece stadda mıdır? değildir tabi. bu anadolu insanı hergün 3 büyük takımın haberleriyle yatar kalkar, yenildiğinde perişan olur..
aslında olay şudur..türkiye'de herşeyin kolayına kaçıldığı gibi, taraftarlığında kolayına kaçılmaktadır..bugün bursa'da, ankara'da, antalya'da, muğla'da, izmir'de insanlar kendi semtlerinin takımları yerine kolayı seçip 3 büyüklere gönül bağlamasalar, kendi kulüplerine forma satışlarında, bilet satışlarında ilgi gösterseler, kulüplerine yardımcı olsalar belki şu an pek çok kulüp finansal ve mental açıdan çok daha iyi yerlerde olabilirlerdi.
bence kaçırdığımız şey şu: taraftarlık kazananı desteklemek, doğru bile olsa aleyhte verilen kararlara küfür etmek değil; taraftarlık daha amatör birşey, doğduğun yere bağlı olmak gibi, küme düşme maçında stadını sonuna kadar doldurmak ve oyuncularını alkışlamaktır..
bu yazıyı yazmak bugünkü altay-galatasaray maçını seyrettikten sonra aklıma geldi. tamam orda karşıyaka veya göztepe olsaydı o stadda galatasaray seyircisinin o kadar baskın olması düşünülemezdi ama yine de ev sahibi takımın, kendi evinde gibi oynayamadığı bir ülkede ne kadar rekabet ortamının sağlandığı da tartışılır.
sadece türkiyede olan bir olaydır.bravodur.işte türk futbolu bu yüzden ileriye gidemez.bursalılar bile bursasporu tutmak için illaki takımın şampiyonluğa oynamasını beklemişlerdir.
örneğin; fulham avrupa liginde yarı final oynayacaktır.oysaki londranın bir semtidir fulham..peki neden bu kadar başarılılar? çünkü halkı arsenali,chelseayi bile tutmuyor.yaşadığı yere sahip çıkıyor.
sadece izmirde değil 80 ilin tümünde vardır bu üçbüyük/istanbul hayranlığı peki sorarlar adama?
-baban istanbullu mu?
hayır.
-deden mi istanbullu?
yoo.
-e aile ordan geliyo herhalde?
ıı.
-he yenge?
yok bee..
-lan ... b*k mu var o zaman istanbul takımı tutuyon?
susar.cevap veremez.
sonra premier lig ne kadar kaliteli neden bizim futbolumuz gelişmiyor diye ağlarlar,ulan dingiller sadece 3 takımın desteklendiği ligden topçu çıkar mı?
Bu iş gönül işidir, babadan gelir çocukluktan gelir söküp atamazsın içinden. beşiktaşlilarin başarıya taptıklarını söylemek vicdansizlik olur mesela.
Ben sadece antalyasporluyum ve Antalya'da yaşamıyorum, tıpkı Anadolu'daki 3 büyük takımın taraftarları gibi bende tribününe gidemiyorum, yaşadığım şehirde benden başka antalyasporlu tanımıyorum ve maçları sadece lig Tv'den izleyebiliyorum şimdi kalkıp Antalya yüzlerce kilometre uzakta kaldı diye antalyasporlulugumdan vazgeçmem mi lazım? Şimdi yaşadığım şehrin takımınî mı tutayım? Bu saçmalık değilde nedir? Adam isterse tıpkı benim gibi yüzlerce kilometre uzaktaki takımı tutabilir. Bu işte mantık aranmaz. Ayrıca futbol endüstriyelleştikten sonra yerel takım tutmanın mantığı istanbul takımı tutmaktan farksızlastı, sonuçta paraya gelmiş futbolcular hepsi. Alt yapıdan topçu çikaripta kim takım kurmuş bugüne kadar...öyle olsa bile hemşehrin olan topçu babanın oğlumu?
Yaşadığım şehrin takımını tutardım. fakat bir memurun çocuğu doğduğu şehrin takımını mı tutar yoksa 3 büyük takımı mı tutar orası 2 arada 1 derede bırakır.
"ben ingiltere'yi seviyorum, o yüzden ingiltere milli takımı'nı destekliyorum. türkiye'yle ingiltere maç yapsa yine ingiltere'yi tutarım." dediğimde bana vatan haini denmeyecekse, saygı duyulacaksa işte benim de anca o zaman saygı duyacağım insan.
çok şey kaçıran insandır. şehrinin takımı şampiyon olduğunda günlerce semtinin sokaklarında sabahlamamıs, kutlamalar yapmamış küme düştüğünde "isyan marşı" söyleyip omuz omuza tüm şehir üzülmemiş insan işidir.. hayatta güzel, samimi anlardan uzaktır.
bu hikayeyi kaçıncı kere entry liyorum bilemem. bu başlıktan bir tane daha vardı yine yazayım.
yıl 1999. galatasaray ın avrupa'ya türkiye'yi türk futbolunu tanıtıp coştuğu yıllar. üst katta dayımlar otururdu. dayım çok fena futbol aşığıdır. ve bursasporludur. tv de sürekli spor programları açıktır evde. bi gün oturuyoruz, galatasaray ın leeds maçları falan filan onları anlatıyor tv. ama varsa yoksa galatasaray. dedim dayı ne bu galatasaray. bi takım oğlum dedi. başka yok mu dedim. var, fenerbahçe var göztepe var karşıyaka var bursa var ama galatasaray şuan türkiye'nin en iyisi bak avrupa da yani yabancı takımlarla yaptığı maçlarda bizi temsil ediyor, dedi. o günden sonra dayımın yanında paso maç izler oldum. yaşım ortaya çıksa da sorun değil sonuçta ergen değilim, o zamanlar 6 yaşındaydım. sokağa çıkıyorum cimbom bayrakları. amcam geliyor cimbom atkısı almış bana. bu ortamda o dönemin en büyük takımına aşık oldum ben.
takımı isteyerek tutamazsınız arkadaşlar. bir hikaye oluşur onunla süregelir herşey. kimisi farkında olmadan aşık olur fenerbahçeye, kimisi babasının desteğiyle bağlanır siyah beyaza, kimisinin de çocukluk aşkıdır galatasaray. okula gitmiyorken aşık oldum ben bu takıma. sonradan dayım çok bursa maçına götürüp beni bursasporlu yapmak istese de olmadı. 7 yaşındaydım hatırlarım uefa finalini hayal meyal de olsa. son penaltıları hatırlıyorum sadece. mesela süper kupa finali dün gibi aklımda. kazanınca odada allaaaaah diye zıplayıp sevindiğimi bilirim. annemin, len sana ne oluyo bak bak bacak kadar boyuyla, dediği bir çocuktum. böyle başladı bu sevda. yani bir seçim yapmıyoruz ki, herkes bir şekilde tutuyor bu takımları. benim hikayem böyle. ama bursanın şampiyonluğuna çok sevindim şehrimin takımı diye. tabi bir de fenerden o kupayı aldı diye. ama bu, benim çocukluk aşkımdan vazgeçtiğim anlamına gelmez. geri dönüşü yok bu gidişin.
kimsenin karışamayacağı özgür bir insandır. hiçbir kanunda '' kişi doğduğu şehrin takımını tutmalıdır '' diye bir şart yoktur. isteyen istediği takımı tutmakta özgürdür. şehrinin takımı yerine başka takımın taraftarı diye kimse de değersizleşmez, öyle şey olmaz.
memur çocuğu olarak fenerbahçeyi tutuyorum memleketimde yaşamadığımdan bilmiyorum belki ordusporlu olmak nasıl birşey ama ordusporlu olsam ve orduda yaşasam belkide bu kadar maçada gidemezdim bu kadar fanatikte olmazdım istanbulda yaşamamama rağmen Kadıköy'deki Fenerbahçeli adamdan daha fazla maça gidiyorum diğer branşlarda dahil üstelik ailede akrabalarda tek fenerbahçeli benim. bana ne derse desin bu şehrini satanın ayaklarına girenler çok gördük onlarıda büyük takımın reisleri gelince yalakalığa başlayanları oturacak yer bulamayanları sanaldan artistik yapıp kendi şehirlerinde arkasına bakmadan deli tavuk gibi koşanları.
