çok daireli apartmanlarda oturmayı, otobüs sırası beklemeyi, üstüne su sıçratan arabalara sövmeyi, taksiye binmeyi, çocuklarına zehir soluyacakları bir yaşam ortamı kurmayı, trafikte korna çalmayı, süper marketlere gitmeyi baştan kabullenmiş; adiliğin, iki yüzlülüğün, kahpeliğin, kalleşliğin tam ortasında yaşayan kalabalıkların insanıdır.
şehir, birçok duygusunu törpülüyor insanın. durmaya, durabilmeye, şöyle bir kenara çekilmeye, kendini dinlemeye izin vermiyor. çirkin ellerini uzatarak sizi müthiş bir akışın içine sokuyor. daha kötüsü insanın bir yerden sonra körele körele bütün farkındalığını yitirmesi gerçekleşiyor. ya da bazılarımız doğrudan bu farkındasızlığın içine doğuyor, düzen buymuş diyerek o da kendini bırakıyor bu acımasız akışa. birbirini dinlemeyen insanlar çoğalıyor. dış görünüşlerine göre sınıflandırılmalar yapılıyor. kalabalıkta omzunun değdiği insanlarla kapanmaz uçurumlar oluşuyor. şükür ki bu kadar ceset arasında duramayan insanlar da çıkıyor da bize de insanın olduğu her yerde umudun da olduğunu kanıtlıyorlar. öyle ki turgut uyarın dağlara çıkma isteğine hak vermemek elde değil ya da cündioğlunun bir adaya kaçışına, mağaralara sığınan insanların incinmişliğine. ama önemli değil bunlar ne de olsa dünyanın merkezine kendimizi koymuş insanlarız. yaşa böyle şehrin insanı, şimdilik ölümüne kadar hayattasın.
